Σε κάθε ζωή είναι μια δυο στιγμές.
Σε κάθε ζωή ένα δωμάτιο – κάπου.
Στο μέτωπό σου ένα τρεμούλιασμα από φως.
Μπούκλες υγρών μαλλιών στο πρόσωπό σου.
Θυμάμαι τα χέρια σου.
Διαφορετικά κι απορημένα.
Η αναπνοή σου
Η αναπνοή μου
εδώ κι εκεί
παντού λάμψεις
ενώ η γλυκύτητα του καλοκαιρινού απογεύματος
γεμίζει από το ανοικτό παράθυρο
ένας εμβριθής ήχος
που δεν λυτρώνει τη βίαιη λαχτάρα μας για μουσική.
Και ο ποιητής:
«Το μάτι μου στέκεται στο φύλο της Αγαπημένης μου.
Θυελλωδώς, γαλάζιο εμπιστεύεται τον έρωτα στην υπαγόρευση
Αναζητάει τη λέξη που θα σε εγκολπώσει.
Μεγεθυσμένα από αιφνίδιες εκπλήξεις έλκονται τα βλέμματα.
Ανυποψίαστοι κορυδαλλοί μάς θερίζουν το στήθος.
Μαγεμένες ρυτιδιάζουν οι μοβ ρώγες μου
όταν η θάλασσα τυφλή σε κοιτάζει.»
Δειλινό
μετά το πρώτο βράδυ.
Ένας ύπνος μακρύς απερίσπαστος
τρέφει τα βρέφη.
Α, να κοιμηθείς υγρός
Μέσα σε υγρά σώματα που κοιμούνται
ώσπου
τα αγάλματα να λάμψουν και πάλι
παράταιρα μέσα σε κίνηση
ώσπου
η νύχτα να γίνει βαθιά
και γεμάτη μυστήριο.
