Τα λόγια σου είναι σαν λεπίδα κοφτερή
που ακονίζει την κόψη της
στις σκέψεις που βρίσκονται έξω από το νου
διεκδικώντας την πραγμάτωσή τους.
Χαρτί, ρυζιού περιτύλιγμα, αδυνατούν τα λόγια σου
χωρίς ακόνισμα, να κόψουν.
Μονάχα τη δική μου την καρδιά, λαβώνουν
πιο φίνα, πιο λεπτή από ονείρου ζωγραφιά.
Τότε τα λόγια σου, σαν κουβέρτα στο χειμώνα
σκεπάζουν των άλλων τις αγωνίες, θαλπωρή
κερνώντας στην πίκρα και την απόγνωσή τους.
Και τα δικά μου λόγια τα δικά σου παρηγορούν.
Κι όταν το θάμα τους θα κάνουν, πετούν
από πάνω τους, της λύπης και της αγωνίας το τυπικό
ικμάδα μοιάζουν, πίκρα βγάζουν για όσα
δεν μπορούν ακόμη να φωνάξουν.
Και περιμένω πάντα, τα λόγια σου αυτά,
που σεργιανούν τις επιθυμίες σου στο πάρκο της ζωής μου.
Αυτή είναι η λεπίδα η κοφτερή, που μόνο δεν πληγώνει.
Τα λόγια Σου αυτά είναι το σύνθημα: υπάρχω για Σένα.
Αρκεί.
