Την ομορφιά που κλείνω μέσα μου
κανείς δε θέλω να τη νοιώση.
Δεν θα μπορούσε να τη σίμωνε
χωρίς γι΄ αυτό να την πληγώση.
Έχω ένα κρίνο, κρίνο ολάνοιχτο
χωρίς καμιά σκιά στην όψη.
Καμμιά ηδονή δεν επεθύμησε
Να το φιλήση να το κόψη.
Έχω ένα ρόδο που ζυγίζεται
πάνω στην ίδια του τη φλόγα
κ΄ είναι σα νάγινε ολοκαύτωμα
και να σιωπούσε και να ευλόγα.
Μια μαργαρίτα πούνε αμφίβολη
μ΄ όλο το ναι που λέει η καρδιά της.
Μόνον αφίνει να λικνίζεται
παθητικά την ομορφιά της.
