Κάποτε γράφουν γράμματα γιατί γνωρίζουν
ότι αυτές θα είναι οι τελευταίες που αγαπήσαν
τον ήχο μιας σελίδας καθώς ξεδιπλώνεται
τον ήπιο τρόπο των χεριών που την αγγίζουν
το ίδιο φως απ' το παράθυρο
τη σύμβαση των τυπικών εκφράσεων
την έλλειψη μιας μονολεκτικής απάντησης
την πιθανότητα να ξαναδιαβαστούν σ' άγνωστο χρόνο
την προοπτική τους να γεράσουν με τον παραλήπτη
τη διαιώνιση της διαδρομής από τη μνήμη στην επιθυμία
τη μοναξιά περίπλοκων υπογραφών
τον κίνδυνο όσων αποσιωπήθηκαν
την τρέλα που ενεδρεύει πίσω απ' το μελάνι.
Ένα φλιτζάνι γάλα
κουμπωμένο το παλτό
κι ένα φιλί.
Τα συνοδεύουν ως την πόρτα του ταχυδρομείου.
