Δεν θα ξανακλάψω ποτέ.
Ούτε ένα μήλο.
Ούτε ένα ρόλο πράσινο και σφαιρικό.
Δεν θα ξανακλάψω ποτέ για τα όσα έκλεψα άπειρα δάκρυα.
Έχω ένα μεγάλο λογαριασμό με το σύμπαν.
Ανοιχτό.
Γιατί δεν θα του επιστρέψω ποτέ ως το συν το πλην.
Έκανα μια μεγάλη κλοπή.
Υποθέσεων.
Ρόλων.
Ήταν όλοι συγκινητικοί.
Στη σκηνή κοιτούσα αφηρημένη το μήλο.
Ένα φίδι σφύριζε οριστικές έριδες.
Ο Αδάμ μου εδίδασκε το χρόνο σε έτη φωτός.
Χωρίς ήλιο.
Με επιθυμούσε.
Το κακό είναι.
Το έμαθα αυτό.
Αν θα ήταν δυνατό μόνο να το έχω πάλι.
Το εβένινο κεφάλι με το υπερβολικό λουλούδι στα μαλλιά.
Με τα κρυστάλλινα μάτια.
Και τα κροκοδείλια δάκρυα.
Τα έκλαψα όλα.
Και μετά χαμογέλασα.
Και με το μαχαίρι στο χέρι μου προσέφερα αίμα.
Σ΄ αυτόν τον εκτός νόμου Θεό.
Τον εαυτό μου.
