14.2.13

Ενήλικας


Αλεξάντρα Νετζβέτσκαγια. Μαγικός Άνεμος. Σύγχρονο.

Οι μεγάλοι έχουνε δουλειές να κάμουν.
Στις τσέπες ρούμπλια.
Ο έρωτας;
Εντάξει!
Για ένα 'κατοσταρικάκι.
Εγώ
άστεγος
με τις χερούκλες μου
χωμένες στις τρύπιες
τσέπες μου
σεργιάνιζα -να κάτι μάτια.
Νύχτα.
Βάζετε το καλύτερο κουστούμι σας.

Την ψυχούλα σας πάτε να ξεκουράστε
με τις γυναίκες σας κι άλλοι με καμιά χήρα.
Εμένα
μ' έπνιγε η Μόσχα σφίγγοντάς με
μες στο δακτύλιο των ατέλειωτων βουλεβάρτων
τικ-τακ
οι γκόμενες
καρδιές κι ωρολογάκια.
Στο κρεβάτι της αγάπης το γλεντάνε οι εραστές.

Εγώ
το άγριο χτυποκάρδι της πρωτεύουσας
το 'πιανα
ξαπλωμένος στην πλατεία των Παθών.
Διάπλατα,
-σα να βγήκε όλη έξω-
ανοίγω την καρδιά μου στον ήλιο και στις
γούρνες.
Ελάτε όλα τα πάθη!
Όσες αγάπες προσέλθετε!
Από σήμερα την καρδιά μου αδύνατο να την κυβερνήσω.

Ξέρω των άλλων οι καρδιές πού βρίσκονται –
στο στέρνο, και ποιος δεν το ξέρει;
Αλλά η δική μου ζουρλάθηκε ανατομία.
Όλος καρδιά –
και πού δε βροντάει;
Ω, πόσες εποχές της Άνοιξης
έστω μόνο αυτές
στα 20 μου φλογισμένα χρόνια
τρυπώσανε μέσα!
Αβάσταχτο νιώθω το ανεξόδιαστο βάρος τους.
Ασήκωτο, και όχι τώρα
για τα ποιήματα –
με όλη τη σημασία της λέξεως.

Μτφρ: Μ. Αλεξανδρόπουλος

6.2.13

Χωρίς πρωταγωνιστές


Κίντσετς Φέρεντς. Ιστορία. 2010.

Μου λες πως όλα αρχίζουν όταν νομίζω πως πεθαίνω
μ' ένα χαλί γεμάτο με τα πρόσωπα που πληγώνουν τις μέρες και τις νύχτες μας
από καιρό
σε βρίσκω και πάλι να με κοιτάς με δυο μάτια θάλασσα χωρίς ουρανό να τα φυλάει
πάνω στη στεγνή γη
-το χαλί με τα πρόσωπα μιας ιστορίας που το τέλος της αγγίζει αίμα-
Τίποτα δεν αλλάζει, το νεκρό είναι νεκρό αλλά και όλοι αυτοί εδώ,
ακόμη
μπροστά μου
Τυλίγομαι το χαλί με τα αμέτρητα πρόσωπα, δεν μπορώ να κινηθώ
απέναντι μου εσύ μαζί με όλους αυτούς που έφεραν τα χρόνια,
σηκώνω τα χέρια ψηλά και το χαλί πέφτει στο χώμα με δύναμη
-εκεί που ο ήλιος χάνεται-
Από το σώμα μου τρέχει διάφανο υγρό πάνω στ' ακίνητα κεφάλια
Τίποτα δεν αλλάζει
Οι νεκροί είναι νεκροί
το χέρι σου απλώνει αναμμένη φλόγα
φωτιά
καπνός
στάχτη
πουθενά οι πρωταγωνιστές
μόνο η ιστορία
ακόμα
να καίει