30.3.11

Happy days



δε χρειαστήκαμε
ποτέ
λοβοτομή

εισαγωγή, περίθαλψη,
κούρα με λίθιο

εμάς
μας συνοψίζει
ένας
αμανές

26.3.11

Χίλια περιστέρια



Πήρα λουλούδια κι έπλεξα
στεφάνι να σου κάνω
κι ένα άσπρο σύννεφο
κι ένα άσπρο σύννεφο
εκεί για να σε βάλω

Και χίλια περιστέρια
να σου φιλούν τα χέρια
κι εγώ να σ΄ αγαπώ
κι εγώ να σ΄ αγαπώ

Πήρα απ΄ τ΄ αηδόνια τις φωνές
να λέω τ΄ όνομά σου
και από χίλια αρώματα
και από χίλια αρώματα
έφτιαξα τ΄ άρωμά σου

Πήρα των αστεριών το φως
χρυσάφι να σε ντύσω
την αγκαλιά μου άνοιξα
την αγκαλιά μου άνοιξα
εκεί για να σε κλείσω.

21.3.11

Το φιλί του Ιούδα



Σου αρέσουν τα φιλιά,
έμαθα τελευταία.
Τσάμπα εκδιδόμουν λοιπόν…
Μπ.

Αγαπώ στον ακάλυπτο
Είμαι καλή με τα ζώα
Εκτρέφω παιδιά σε μπαλκόνια
με τσιριξιές, αναλαμπές, χαστούκια κι έχει ο θεός
Πεινώ κι αρπάζω ό,τι βρω κι ό,τι μου βρει η τηλεόραση
δραματικά φωτορομάντζα εισαγωγής κι εγχώρια,
χαρμόλυπες ιστορίες, πρόσωπα που ριγούν στο
ημίφως της δημοσιότητας, ξέφτια, σκουπίδια,
μπεστ-σέλερ τριάντα τριών και άνω ανατυπώσεων
Εκδίδονται
Άνευ λόγου και τέχνης λογοτέχνες
Και γεννηθήτω σήριαλ
Ο Ύμνος της Ηλίθιας Νοικοκυράς
Ο Ύμνος της Ηλίθιας Γυναίκας Δούλας και Κυράς
Γλυκό εσωρουχάκι αυστηρών προδιαγραφών
Υποταγή στο ξεσκονόπανο της Ιστορίας
Με θέλουν να τ΄ αγοράζω
Με θέλουν να τα διαβάζω
Οι άντρες στις μάντρες με χάντρες
Οι κύριοι του χρηματιστηρίου και των επιθυμιών του
με στιλβωμένα άψογα υποδήματα
σιδερωμένη πάντα τσάκιση
από μια πεθερά με το πεπειραμένο άσφαλτο χέρι χειρουργού
Με θέλουν ροζ, λίγα παχάκια παραπάνω, έστω
Μια προσφορά από ινστιτούτο καλλονής
Και θα με κάνουν καλλονή
Λίγο να κάνω υπομονή,
Και, δόξα να ΄χει, θα με βάλουν στ΄ όνειρό τους
το χρυσελεφάντινο
Αξιών Αθηνών και πάσης Ελλάδος,
κέρδους κέρδους κέρδους αμήν
πιάτσας πιάτσας πιάτσας αμάν
Γνώστες καλοί των ορίων
Του Εδώ παιδιά δε μας παίρνει
Δεν πάει άλλο
Πίσω απ΄ τα όρια, τα περιθώρια
Τα βλέπω να στενεύουν
Προδιαγεγραμμένα, σαφή, αναπόφευκτα
πολύ πλαστικό, πολύ ροζ, πολύ ξέφτι, πολύς αχταρμάς δοξασμένος, πολύ
ανέκκλητο
έμφραγμα.

10.3.11

Μ΄ αρέσει



Μ΄ αρέσει όταν σβήνει η μέρα
να βάζω ξύλινα θυρόφυλλα
στα πάθη.
Ν΄ αφήνω έξω
τη βασανιστική απουσία
τη βασανιστική παρουσία.
Να γεμίζω το μαξιλάρι σιωπή
να τη νιώθω
ως την άκρη των δαχτύλων.
Τότε φέρνω ήλιο για ν΄ ασπρίσω
το μελάνι της νύχτας.

7.3.11

Μάσκα


Πέρσι μια κολώνα γράπωσε έναν αητό.
Σκέφτηκα πόσο σε χρειαζόταν,
να ΄σουν εδώ να τον ελευθερώσεις.
Φέτος μια ζωή γράπωσε τη δική σου.
Σκέφτομαι να ΄ταν εκεί ένας αητός
να σε ελευθερώσει.
Όπως και να ΄ναι τίποτα δεν με θέλει
κοντά σου. Ούτε της μάσκας η γιορτή.