24.6.12

Άτιτλο του έρωτος


Βίνσεντ βαν Γκογκ. Το κίτρινο σπίτι.  
(Το σπίτι του Βίνσεντ στην Αρλ). 1888.

Των ορέων μορφές 
γέννες της πέτρας 
το είδος μου. 

Στο σπίτι μας όλοι 
διαφωνούσαν με τα ρολόγια 
ασπρίσαμε το σπίτι. 

Ανέβαιναν όλο 
ανέβαιναν οι πεθαμένοι 
και έσπρωχναν προς τα πάνω
άνθιζε όλες τις εποχές ο κήπος μας 
εκεί, τα θάβαμε όλα. 

Σαν να παίζαμε με καθρεφτάκια 
επιθετικά μου επέστρεψες 
όλο το φως μου. 
Με τύφλωσες κακέ
σου φώναξα και δεν σε ξαναείδα πια. 

Aποχαιρετιστήκαμε 
πριν το ταξίδι σου 
σαν να 'χα και 'γω 
κάπου να πάω.

10.6.12

Εκτός κιβωτού


Δωμάτιο με θέα. © Στη Μπάντα. 2010.

Εκείνες τις μέρες που τα νερά ανέβαιναν,
τα μωρά έκλαιγαν
αλλά κανείς δεν έσκυβε πάνω από το κεφάλι τους,
τα αγόρια δεν κοιτούσαν τα κορίτσια,
τα κορίτσια δεν φιλούσαν τους καθρέφτες,
οι γέροι δεν ζήλευαν τους νέους,
οι νέοι μισούσαν τα νιάτα τους,
τα ζώα έφευγαν κοπάδια-κοπάδια για τα βουνά,
τα σπίτια κρατούσαν τις ανάσες τους,
τα δέντρα αποφάσισαν να γίνουν φύκια.

Εσύ μου είπες: "το ξέρεις πως πάντα σ΄ αγαπούσα".
Εγώ δεν είπα τίποτα γιατί ήδη πνιγόμουν.
Οι οθόνες μάς τραγούδησαν για τελευταία φορά, καληνύχτα.

Ο Θεός κοίταξε το έργο του κι έμεινε ευχαριστημένος.