Ταπεινά λόγια

Αν το ακούσεις με μουσική
συμπεραίνεις: έρωτας.
Αν το ψιθυρίσεις με χαμόγελο
αποφαίνεσαι: φιλία.
Αν το αγγίξεις με βελούδο
συνοψίζεις: αγάπη.
Αν όμως το φιλέψεις μ΄ όλα αυτά
και όλα εκείνα που κρύβει ο νους
καταλήγεις: ιδεολογία.
Εσύ, μια ιδεολογία, τώρα.
Να ονειρεύομαι, να αγωνίζομαι,
να μελετώ, να ελπίζω.
Εσύ μια ιδεολογία, πια,
μαζί σου να κάνω τα πάντα.
Όλα αδιαίρετα και μοναδικά,
Όλα μεταμορφωμένα στο ιδανικό.
Εσένα.

Η γυναίκα του Λωτ

Όταν καταρρίπτεται και η τελευταία δικαιολογία,

οι στίχοι γίνονται αλμυροί∙ ο εαυτός ανύπαρκτος.

Εξάλλου τον ακρωτηριασμό, μισερός τον κάνει.

Μπ.

Η γυναίκα του Λωτ παραμένει
μέσ΄ απ΄ όλα τα στατικά
δομημένα σχήματα.
Να δείξω τη γυναίκα του Λωτ;
Πώς; Αφού είναι απ΄ όλα
τα βουβά το πιο αλάτι,
το πιο ακίνητο του θανάτου
ενός θανάτου επίμονου
ακίνητου μέσα σε μια συνεχή
περιέργεια που εκφράζεται
με την κίνηση που απέμεινε
την τελευταία
φωνή κραυγαλέα:
ποιοι είσαστ΄ εσείς οι κόκκινοι
πυρωμένοι από φλόγες;
Ποιος είναι ο ακόλαστος
εγώ ή εσείς;
Τι γυρεύω εδώ εγώ
καταδικασμένη για πάντα στη σιωπή;
Βλέπω το τρομερό ξέσπασμα
της επιθυμίας σας και ΄γω
για πάντα θα μένω
αμέτοχη, βρίζοντας και φτύνοντας
κάτι κρυστάλλους επίμονους
που μου κατατρώγουν το στόμα.
Διψάω∙ δε θέλετε να μου δώσετε νερό
μου δίνετε μόνο αδιάντροπα
αυτή την τρομερή σας εικόνα.
Το ψωμί σας είναι λυσσασμένο
μα εγώ θα ΄δινα τα πάντα
για ένα ψίχουλο.

Σατανική σύμπτωση

Η ανυπομονησία
η καμία απολύτως βιασύνη
ο τρόπος του λέγειν
ο τρόπος του σιωπάν
η επιμονή
η εύσχημη υποχωρητικότητα
το ζωηρό ενδιαφέρον
το ράθυμο ενδιαφέρον
το αμέσως
το κόμπιασμα
το εξαρτάται απ' τον καιρό
το ασχέτως καιρού
το πολύ επιθυμητό
το αξεκαθάριστα επιθυμητό
και το κατ' ανάγκην

έχουν τον ίδιο ακριβώς κωδικό:

αλήθεια πότε θα σε δω;

Δεν είναι περίεργο;

Στη διάλυση του λαβυρίνθου

Κάτω από την καρδιά, ένα ποτάμι
πυρακτωμένης λάβας που συντρίβει
τη βάση της ίδιας απόστασης
όλων όσων ήμουν.
Κάτω από την καρδιά ένα σύννεφο καπνού
που θολώνει τους καθρέφτες, τους σκιαγραφεί
με λάμψη θανάτου.
Ήδη το τίποτα είναι τίποτα.
Εγκατάσταση τελική
στη διάλυση του λαβυρίνθου.

Μτφρ.: Β.  Χορμοβίτη

Απαράλλαχτα

Φύγανε μέρες πολλές, σαν σελίδες φωτορομάντζου
αφελούς, πλην όμως ονείρων πρόκληση.
Τα βράδια ίδια, τα πρωινά απαράλλαχτα,
επανάληψη φόβου, ντροπής, αδυναμίας,
χαλασμένα πράγματα. Κι εγώ, μέσα σ΄ αυτά.

Μονάχα εκείνο το τρέμουλο στο χείλι σου να ΄βλεπα

μπορεί ν΄ άντεχα τις νύχτες.
Μα περισσότερο εκείνα τα πρωινά
που προδιαγράφουν μια ίδια κι απαράλλαχτη μέρα.
Τροχός, χωρίς αρχή και τέλος.
Κι εσύ εκεί με τη φωνή σου,
να προσπαθείς να φτιάξεις ένα χαλασμένο πράγμα…