29.4.13

Πρωινό τραγούδι


Ευαγγελία Βούλτσου. Βήματα στις νότες της αγάπης.2013.

Η αγάπη σ' έβαλε μπρος σαν να 'σουν ένα χοντρό χρυσό ρολόι.
Η μαμή ράπισε τις πατούσες σου και το γυμνό σου κλάμα
πήρε τη θέση του ανάμεσα στα στοιχεία της φύσης.

Οι φωνές μας αντιλαλούν, εξυμνώντας την άφιξή σου. Καινούργιο άγαλμα
σε ανεμοδαρμένο μουσείο, η γύμνια σου
σκιάζει τη σιγουριά μας. Στεκόμαστε ολόγυρα ανέκφραστοι σαν τοίχοι.

Δεν είμαι περισσότερο μάνα σου
από το σύννεφο που διυλίζει έναν καθρέφτη για να αντικατοπτρίσει
τη δική του αργή
εξάλειψη απ' το χέρι του ανέμου.

Όλη τη νύχτα η ανάσα σου σαν νυχτοπεταλούδα
φτερουγίζει ανάμεσα στα άψυχα ροζ τριαντάφυλλα. Ξυπνώ κι αφουγκράζομαι:
Μια μακρινή θάλασσα σαλεύει στο αφτί μου.

Μια φωνή και κατρακυλώ απ' το κρεβάτι, λουλουδάτη και βαριά σαν αγελάδα
μες στη βικτωριανή νυχτικιά μου.
Το στόμα σου ανοίγει καθαρό σαν γάτας. Το παράθυρο
ασπρίζει και καταπίνει τα αχνά του αστέρια. Και τώρα αρχίζεις να εξασκείς
τις λιγοστές σου νότες˙
τα διαυγή φωνήεντα ανυψώνονται σαν μπαλόνια. 

23.4.13

Εμπράκτως


Αμεντέο Μοντιλιάνι. Καθιστό γυμνό. 1917.

Αν ο χρόνος μου είναι η σκέψη,
ο τόπος μου είναι το νόημα.
Τα μέσα μου είναι τα φτερά
και ασαφής ο σκοπός μου.

Αν ο σκοπός είναι ο χρόνος μου,
η σκέψη μου είναι τα φτερά.
Το νόημα είναι τα μέσα μου
και ακαθόριστος ο τόπος.

Αν τρέμει το νερό στην πηγή του,
το κλάμα εκείνου που διψά δεν ακούγεται.
Κάποιος πέταξε και του 'φερε να πιει,
για να 'χει η σκέψη του νόημα.

16.4.13

Via dei Cinquecento


Γιοχάνες Βερμέερ. Γυναίκα στα μπλε διαβάζοντας επιστολή. 1663-1664.

Βαραίνουν ανάμεσα στους δυο μας
τόσες λέξεις που δεν ειπώθηκαν

και η ακόρεστη πείνα
τα ουρλιαχτά των μωρών που δεν ηρεμούν,
το στήθος των φθισικών μαμάδων
κι η μυρωδιά -
μυρωδιά κουρελιών, περιττωμάτων, θανάτων -
που έρπει σε ζοφερούς διαδρόμους

είναι ένας φράκτης που βογκά στον άνεμο
ανάμεσα σε μένα και σε σένα.

Όμως έξω,
δύο μεγάλα ακίνητα φώτα κάτω από ομιχλώδη άστρα
σηματοδοτούν τις πλατιές εκβολές
και το νερό
που κατευθύνεται στην εξοχή

και κάθε λεπίδα φωτός, κάθε ναός
μαύρος στον ουρανό, κάθε βήμα
τριμμένων φτωχών παπουτσιών

με φέρνει μέσα από διαδρομές ανέμου
ευλαβικά
σε σένα.
Μτφρ: Α. Γρίβα