Αγάπη, πώς να σου το πω, είναι στιγμή που τόσο
μ΄ ανοίγεις την καρδιά μου,
που θα ΄θελα στα χέρια σου να γύρω, να ξαπλώσω,
στη λύπη, στη χαρά μου….
Απ΄ έξω μαίνεται ο βοριάς, αριές οι βροχοστάλες
στα τζάμια τα κλεισμένα,
μα της καρδιάς μου ολόφλογα, καθώς ντάλιες μεγάλες,
τα φύλλα τ΄ ανοιγμένα…
Κι ως τρέμει στον ακρόκλωνο πουλάκι τρομαγμένο
σε γύμνια φθινοπώρου,
όμοια τρεμίζει μου η καρδιά, μα βλέπει ερειπωμένο
το δρόμο τ΄ οδοιπόρου…
Αγάπη, πώς να σου το πω, είναι στιγμή που τόσο
μ΄ ανοίγεις την καρδιά μου
που άλλο δε μένει τίποτα δικό μου να σου δώσω,
παρά δυο δάκρυά μου.
