Μέσα στην κατοικημένη σκέψη

«Κι όπου τα χέρια μου γυμνά
ζητούν να πιάσουν το είδωλό σου»
Πολ Ελιάρ

Μέσα στην κατοικημένη σκέψη
η μοναξιά της απουσίας
και το γυμνό σου πρόσωπο
ράγισμα της νοσταλγίας γυάλινο.
Ούτε ποτέ, νωρίς, ούτε ποτέ αργά,
μα θα υπάρχει πάντα η δική σου κίνηση
στον τόπο των Παλμών,
με εκείνο το Πι να κομματιάζεται στο άφατο.
Κι η αναζήτηση στις φλέβες σου να στραγγίζει,
ψάχνοντας στις γωνιές
τα ίχνη των ρόδων, τ΄ άγρυπνα,
με τις οσμές τους εσαγήνευσαν
αγέρα τρικυμισμένο σε φλογερές διαδρομές.

Στεναγμός της θάλασσας και απουσία σου
η βλάστηση της νύχτας από λάβα.