Ξαφνικά η … μπάντα μπορεί και απολαμβάνει το επίκεντρο μιας άλλης ύπαρξης. Το σημείο εκείνο που δεν πιάνει η τρικυμία, εκεί που όλοι θέλουν να βρεθούν κι όλοι διστάζουν να πλησιάσουν. Ίσως επειδή τούς φαίνεται απίθανο το φαινόμενο της νηνεμίας. Κι όμως βρέθηκα εκεί. Καράβι το γλυκό φιλί σου κι άλμπουρα τα λόγια σου άνοιξαν τα πανιά στον αέρα τον γλυκό.
Τότε, στο απάγκιο, εκεί που κανείς δεν μπορεί να κοιτάξει και τίποτε να χαλάσει την ομορφιά της απομόνωσης, εκεί που ο κόσμος χωράει σε μια παλάμη, άνοιξα το μπαουλάκι. Καμιά σκέψη μου πια δεν είναι τσαλακωμένη στη γωνίτσα. Όλες λείες, γυαλιστερές μυρίζουν φρέσκια ψυχή. Τα μικρά τριγωνάκια, οι δείκτες μου, που δείχνουν ότι στα σημεία αυτά σταμάτησα, άρχισα ή βρήκα κάτι σημαντικό είχαν γίνει ένα με την επιφάνεια του νου μου.
Απόψε όλα είναι αλλιώς. Γύρισες και ακούμπησες τον εαυτό σου σαν μακό μπλουζάκι στο κρεβάτι του πάθους. Απόψε δεν θέλω να το φορέσω. Θα το βάλω στο μαξιλάρι να κοιμηθώ επάνω του, να το χαϊδεύω και να το φιλώ. Απόψε είναι τόσο κόκκινο που η καρδιά ντροπιάστηκε. Γι΄ αυτό χτυπάει δυνατά. Την ακούς; Είναι δική Σου.
