Ξαναγύρισε πάλι

.
Ξαναγύρισε πάλι:
Είναι ταγμένη στην επανάληψη.
Ωσάν την ηχώ, σαν τη λαλιά της θάλασσας στο κοχύλι:
Των περασμένων η θύμηση.
Δεν θα την πω νοσταλγία.
Με περιπλάνηση μοιάζει στις παλιές γειτονιές
Που υποσυνείδητα επέλεξα.
Δεν κουβαλώ τον χρόνο.
Κυκλοφορώ τον χρόνο.
Κυκλοφορώ μέσα του.
Έτσι στα τωρινά λιθόστρωτα σεριανίζοντας
Θυμάμαι τα παλιά καλντερίμια.
Συνειρμοί;
Βέβαια ωστόσο είναι
Μια καινούργια ροή,
Όπου η φθορά σταματά, έχοντας ήδη φορέσει
Το ένδυμα της εξέλιξης.
Θυμάμαι ακόμα τις απαλότητες
Σκιαγραφήσεις του γέλιου στα ακρόχειλα.
Και των ματιών το γύρο,
Τότε που ο χρόνος ρετουσάριζε ακόμα
Τη νιότη στα πρόσωπα.
Τώρα σμιλεύει ρυτίδες.
Σε αυτή τη μη αναστρέψιμη ροή
-Της φθοράς πρόλογο-
Αντιπαραθέτω την έσω ροή μου
Συνοδοιπόρο αναλλοίωτη,
Που ιππεύοντας ό,τι φωτεινό και ωραίο
Καλπάζει
Σε αρυτίδωτα έγκατα
Και μελωδίες τριγύρω…