.
(Σκηνικό λιτό. Μία γυναίκα, αδιευκρίνιστου ηλικίας, σκουρόχρωμα ντυμένη, κάθεται κουλουριασμένη σ’ ένα παγκάκι. Πρόσωπο κουρασμένο, βλέμμα αφηρημένο, στοχαστικό. Σε όλη τη διάρκεια της σκηνής είναι στην ίδια στάση. Η φωνή της είναι ηχογραφημένη. Πίσω της δεξιά, σε απόσταση ενός – δύο μέτρων στέκεται όρθια μία άλλη γυναίκα μεγαλύτερη σε όγκο, ντυμένη στα λευκά. Η φωνή της οπωσδήποτε θα ακούγεται ζωντανά. Η πρώτη που ακούγεται είναι η γυναίκα που κάθεται στο παγκάκι.)
-Περίμενα και είχα τόσο κουραστεί, κάποιος, κάτι να πιαστώ δε φαινόταν, έγερνε το σώμα και το μυαλό μου θόλωνε και αποκοιμιόταν.
-Κάποιες φορές χρειάζεται να περιμένεις χρόνια, αιώνες, αν χρειαστεί, για να έρθει αυτό που αποζητάς.
-Περίμενα και ήταν όλα τόσο σκοτεινά γύρω μου, έτρεμα και φοβόμουν,βμε τις σκιές μιλούσα και νόμιζα πως ξεχνιόμουν.
-Κάποιες φορές χρειάζεται σ’ όλους και σ΄ όλα να μιλάς, μέχρι να ακουστείς.
-Περίμενα και το σκοτάδι όλο και πιο βαθύ γινόταν, τα πόδια μου αργά στο χώμα βυθιζόταν, στο αναμένοντας θαρρούσα πως ήμουν πάντα, με το σκοτάδι και την καταχνιά μοναδική μου συντροφιά.
-Είναι πιο διαρκές και βαθύ το σκοτάδι πριν να έρθει το φως.
-Περίμενα και είχα τόσο πολύ θυμώσει που με μια σκιά καθόμουν αγκαλιά και της παραπονιόμουν.
-Ύπαρξη είναι και η σκιά και νιώθει κι αυτή μοναξιά.
-Περίμενα, περίμενα…. Άρχισα τότε να τους φωνάζω όλους δυνατά. Φάνταζαν χιλιάδες οι παρουσίες τους, μα απόντες ήταν όλοι…. Μέρες, βδομάδες τους καλούσα,
μα κανείς τους δεν άκουγε ή δεν ήθελε να ακούσει.
-Κάποιες φορές χρειάζεται να περάσουν χρόνια, αιώνες, για να μπορέσουν οι άνθρωποι να ακούσουν τους άλλους ανθρώπους….. Δεν περίμενες αρκετά…
-Περίμενα, περίμενα, περίμενα….. Και δεν με πειράζει καθόλου αυτό. Καμιά φορά, όμως, είναι που «μου τη σπάει», που ακόμη και τώρα, όπως και τότε... περιμένω….
