Πράσινα πλοκάμια μαλλιά
πράσινος ο μέσα ήλιος μου
προίκα βαρύτητας χωνεμένης
τον έφαγα μπουκιά μπουκιά
τότε που ήταν ακόμα χρυσός σαν μέλι.
Τώρα στον ανάποδο κόσμο
μαζεύω ίσκιους μετράω φυσαλίδες
μετεωρίζομαι
στον τόπο από λειωμένους καθρέφτες:
εδώ που δεν υπάρχουν είδωλα
και κάθε μορφή στέκει ανεπανάληπτη στο διηνεκές παρόν της.
Το στόμα πρέπει να μένει ανοιχτό
τα μάτια ακίνητα προσηλωμένα
εδώ διαλέγεις άγαλμα και το φοράς σαν ρούχο.
