Τα βήματά σου, ω! τα βήματά σου
τα γνώριμα, τ΄ αγαπημένα
πόσον καιρό είναι σωπασμένα!
Έχω ποθήσει τη μιλιά σου,
τα μάτια σου, τα δυο σου χέρια,
έχω διψάσει τα φιλιά σου,
μα ποια με σφάζουνε μαχαίρια
σα θυμηθώ τα βήματά σου,
που ως τ΄ άκουγα, με μιας ακέρια
βρισκόμουν μέσ΄ στην αγκαλιά σου…
Τ΄ αγαπημένα βήματά σου
στα ονείρατά μου τρομαγμένα
φτάνουνε κάποτε σε μένα!
Δεν ξεχωρίζω τη μιλιά σου,
τα μάτια σου, τα δυο σου χέρια,
δε με ζεσταίνουν τα φιλιά σου,
μα σα χαμένα περιστέρια
φτερουγιστά τα βήματά σου
ζυγώνουν, και με μιας ακέρια
βρίσκομαι μέσ΄ στην αγκαλιά σου.
