Μιλήσαμε, αλληλογραφήσαμε,
χαρήκαμε, αρπαχτήκαμε,
ζητήσαμε εξηγήσεις, πήραμε απαντήσεις.
Στο τέλος μας έμεινε το γέλιο.
Πόσο ωραία μπορούν να περνούν
οι νωθρές, δανεισμένες μέρες μας.
Πόση ανακούφιση είναι να υπάρχει
κάποιος να αγωνιά για σένα.
Όταν βγάζεις τα ρούχα σου
και αφήνεις το νερό να τρέχει,
σε μελωδία να μεταμορφώνεται,
ετοιμάζεις τ΄ όνειρο.
Αν ήξερες πόσο μου λείπεις…
