Επίκληση στον έρωτα

Έλα και στην πνοή μου μοσκοβόλησε,
έλα και στο κορμί μου πότισέ μου,
έλα και την ψυχή μου νεκρανάστησε,
Καλέ μου!

Έλα και κάνε με ό,τι θες: γυναίκα σου,
ερωμένη σου, αρραβωνιαστικιά σου,
ή δέσποινα, δουλεύτρα, είμαι στα πόδια σου
δικιά σου!

Κάθε φορά, ουρανέ, που θ΄ αγναντέψω σε
ξάστερα, στης νυχτιάς μου το σκοτάδι,
όπου βρεθείς μου ανοίγεις τον Παράδεισο
στον Άδη.

Φυτρώνουνε τα χάδια από τα χέρια σου
σαν από το υγρό το χώμα η χλόη,
τ΄ όνειρο που με ζει, και ο πόθος σου, άφταστε,
με τρώει.

Των παρθένων της γης, για να τη σβήσουνε
τη δίψα τη δική σου, Έρωτα γίγα,
τα κρυφά κάλλη τ΄ άγγιχτα είναι ασήμαντα
και λίγα.

Τα μπράτσα σου τριχιές για τ΄ αλυσσόδεμα
του κόσμου, είν΄ η χαρά το πρόσωπό σου
και για να ιδούν τα μάτια μου έχουν ήλιο τους
το φως σου.

Έλα σε με σα Χάρος ή σαν Άγγελος
με το δρεπάνι ή με τον κρίνο δράμε
για θερισμό ή για βλάστηση είμαι ολόγυμνη
και νάμαι!