Ανώφελο δεν είναι να προσπαθώ
τις ώρες της ανίας σου να καταστρέφω,
να γεμίζω τις μέρες εκείνες που μοιάζουν
λες και δεν θα τελειώσουν.
Ποια μοναξιά εξαντλώ, γνωρίζω καλά.
Εκείνη που πνίγεται στο «άντε να δούμε»,
φράση που έπεσε από το τζάμι
της μικρούλας καλοκαιρινής ταβέρνας
ελεύθερων ταξιδιωτών, της περιπέτειας εραστών.
(σκέφτηκες ποτέ ότι αυτή τη φράση
εγώ τη μεταφράζω σαν το «μου λείπεις;)
Μην φύγεις ποτέ, κοντά μου μείνε,
τώρα που έμαθα να σκεπάζω με ένα χάδι
όλες τις σκέψεις που την γαλήνη σου απειλούν.
Ποια πλευρά κατέχω γνωρίζω καλά,
εκείνη που κρύβεται στο «δική Σου»
λέξεις που βρίσκονται σκορπισμένες
αιώνες τώρα, κάτω από τα στήθη
των γυναικών εκείνων που ξέρουν
την αγάπη να φυλάνε και μόνο για δύο.
(έχεις σκεφτεί, το ξέρω, ότι δεν αγαπήθηκες
ποτέ τόσο πολύ. Τον λόγο τον βρήκες;)
