τα σκαλάκια της Μονμάρτης, αποκλειστικά για Εσένα…
Έφυγαν τα λεπτά σαν μια στιγμή
Σαν ένα ξάφνιασμα του χρόνου
Κι όμως ακόμη δεν σε χόρτασα
Δυο λεπτά ακόμη…
Λεπτά κλεμμένα, δύσκολα
Φιλιά κρυμμένα, χάδια μισά
Κυνηγημένοι λες απ’ τη ζωή κι απ΄ τους ανθρώπους
Σ’ ένα στενό, σ΄ ένα καφέ
Αντικριστά θα στέκονται
Βλέμματα αιώνια
Και οι σιωπές ατέλειωτες
Πάνω από το τραπέζι
Να με κοιτάς, να σε κοιτώ
Ν΄ αγγίζουμε δειλά τα σώματα
Κι όμως να μη μας φτάνει
Δεν φτάνει, δεν είναι αρκετό
Για μας ποτέ δεν θα ΄ναι
Κι αναρωτιέμαι μοναχή
Μες στη ζωή πώς μερικοί
Το λεν ζωή αυτό το λίγο, το μισό που ζούνε
Κι αν μια στιγμή θα ενωθούν, αιώνια θα χωρίσουν
Ψυχές δυστυχισμένες σε αιώνια στράτα ατελεύτητη
Μπρος πίσω μπρος
Σαν χαλασμένο ρολόι
Που μετρά πάντα την ίδια ώρα
