Έτσι περιφερόμουν άλαλη
σε καιρούς αλαζόνες όπου αύριο
το μικρό μου άλφα ως ακίδα
σε κίβδηλες ώρες αλητεύει.
Όμοια είμαι το κίτρινο
που όμοια δραπετεύει σαν ένστικτο
ή αισθάνεται το έαρ που φθάνει
και μόνο στις άκρες των μίσχων
ανθοβολά μια μαργαρίτα σε λευκό
μεσ΄ στα ξερά χόρτα κι αγκάθια.
Το άλφα του έαρος
απείθαρχη επιθυμία με απειλεί.
Στο στήθος μου αριστερά δεν έχει
η αγάπη τελειωμό.
Μήτε των αισθήσεων η συμφωνία
ακροατήριο με παλαμάκια.
Να καταπίνει μια λύση βιαστικά
ασύνδετη χειραψία μυστικών ονείρων
σε δώματα με γελοιογραφίες.
Οι καιροί μου με πολλούς σφυγμούς
γδύνουν τη ζωή μας ανυπόμονα.
Αλλ΄ εγώ επιμένω στο άλφα του έαρος
που ολοένα μ΄ εκδίδει στις ροές του.
