Με την υπόμνηση
πως χαϊδεύουμε ωραία
όταν αγαπάμε ωραία.
Νόμιζες πως τα χέρια, τις σκέψεις ζαλώνονται
να τις βάλουν στη σειρά, λέξεις να παράγουν.
Πριν σε χαϊδέψουν.
Είδες πώς μπορεί να γίνουν οι ταυτότητες των αισθημάτων
και τ΄ αποτυπώματά τους να φωνάξουν
όσα η φωνή δεν ξέρει να βγάζει;
Η ομορφότερη φωνή, οι άριστες των λέξεων
υποκλίνονται στα χάδια. Σα να ζηλεύουν κιόλας,
τώρα που οι τόνοι τους, χάθηκαν δια παντός.
Ίσως μια γλυκιά περισπωμένη στο όνομά σου
να μπορούσε να παρηγορήσει τα γραπτά μου,
να πάψουν να δακρύζουν κάθε φορά που σε αγγίζω.
Είναι η απόλαυση, το νέκταρ στη ζωή μου, να γράφω
επάνω στο κορμί σου με τα χείλη και τ΄ ακροδάχτυλα
ό,τι επιθυμώ. Εσένα.
Να το αφήνεις να περνά απαρατήρητο,
πού ξέρεις, μπορεί την ώρα που σου μιλούν
και με σκέφτεσαι, να φανούν οι λέξεις…
