Όπως τα ξίφη καλά ακονισμένα
έλαμψαν οι ματιές μας
και διασταυρώθηκαν.
Όπως τα ξίφη
μέταλλο στο μέταλλο
καθώς αστράφτουν στον ήλιο οι λάμες.
Ύστερα
φρόνιμα μπήκαν στο θηκάρι
κρατώντας του αγέρα την ορμή
στην κόψη τους.
το φως της αστραπής ανάμνηση.
Τώρα πια ήσυχα κοιμούνται
τα παλιά σπαθιά.
Σκωρία τα κατατρώει και
αναποφασιστικότης.
Ποιος το αντέχει τώρα πια
το φονικό.
