Τώρα μπορώ να φωνάζω όσο θέλω
μες στην αχόρταγη ερημιά μιας καταπράσινης θέας
Στην καταχνιά μιας απέραντης όχθης από βαθιές θλίψεις
όπου σπανίως ακούγονται πουλιά ή γίνονται πράξεις
Μα πιο πολύ θέλω
να πέσω μπρούμυτα στη σιωπή μου
Να μην ξαναμιλήσω σε κανέναν
Αχ, τι άγρια κραυγή η μέρα σέρνει
και σαν μεταλλικές πόρτες κλειστές οι λέξεις
με απωθούνε
Διώχνουν τους εραστές
χωρίζουνε τους φίλους οι λέξεις ...
Οι λέξεις που δεν ξέρουν να φιλιούνται
