Κράτα τα χρόνια

Δικές μας είναι οι χαρές και το μοίρασμά τους, στο χέρι των άλλων.
Κι αν τρόπος δεν υπάρχει να τις μοιραστείς, απ΄ το χέρι των άλλων κι αυτός.
Παραμένουν όμως δικές μας, φανερές ή κρυφές για το ένα αγαπημένο χέρι,
εκείνο που μόνο όταν ακουμπάμε καταλαβαίνουμε ότι του αρέσει.
Εκείνο που φοβάται να σηκωθεί πρώτο να προσφέρει τη ζεστασιά του,
παρά όταν σ΄ αγγίξει νιώθεις την αγάπη την κρυφή.
Είναι όμως η χαρά πως θα το αγαπάς πάντα,
αρκετή για να το αισθάνεσαι μέχρι τέλους,
μοναδική παρηγοριά για την ασχήμια που η φύση σε προίκισε.

Δικές μας είναι και οι πίκρες και το μοίρασμά τους, στα μάτια τα δικά μας.
Κι αν τρόπος δεν υπάρχει να τις κρύψεις, απ΄ τα μάτια των άλλων, αυτός.
Φεύγουν όμως, δικές μας, φανερές ή κρυφές για το ένα αγαπημένο βλέμμα,
εκείνο που μόνο όταν μας κοιτάζει καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει ασχήμια.
Εκείνο που δεν φοβάται να κοιτάξει πρώτο, για να προσφέρει την επιθυμία,
παρά όταν δεν σε βλέπει, νιώθεις την πίκρα την κρυφή.
Είναι όμως η πίκρα πως δεν μπορείς να το κοιτάζεις πάντα,
τόση όση να το αποζητάς κάθε φορά περισσότερο,
μοναδική γιατρειά για την ασχήμια που νομίζεις πως η φύση σε προίκισε.

Μην τραβάς το βλέμμα σου, μην διστάζεις το χάδι σου.
Δεν είναι η λύση για μένα. Περνούν τα χρόνια. Κράτα τα κοντά μας.
Κράτα μας, μαζί.