Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ Πολυτεχνείο!"
Αυτή η φωνή που τρέμει στον αέρα,
δεν σου' στειλε ένα μήνυμα μητέρα,
αυτή η φωνή δεν ήτανε του γιού σου,
ήταν φωνή χιλιάδων του λαού σου.
"Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ Πολυτεχνείο!"
Μιλάει ένα κορίτσι κι ένα αγόρι,
εκπέμπουνε τραγούδι μοιρολόι,
χίλιες πενήντα αντένες η λαχτάρα,
σε στόματα μανάδων η κατάρα.
Και τα κορίτσια και τ' αγόρια που μιλούσαν,
τρείς μέρες και τρείς νύχτες δε μετρούσαν,
δοκίμαζαν τις λέξεις με αγωνία,
κι' αλλάζανε ρυθμό στην ιστορία.
"Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ Πολυτεχνείο!"
Γραμμένα μένουν τα ονόματα στο αρχείο,
δεν αναφέρονται οι νεκροί που είναι στο ψυγείο,
λένε πως είναι τέσσερις κι' είναι εκατό οι μανάδες
πρώτα σκοτώθηκε η φωνή και σώπασαν χιλιάδες.
