Ετούτο το καράβι
πως αργοκυλάει λυτρωτικά
στα χρώματα του φθινοπώρου
από του κόσμου τη μεγαλοσύνη μαγνητισμένο.
Μερτικό αντάξιο στα σημάδια του πεπρωμένου.
Ανάσα γνώριμη, θα ΄λεγες, στης θάλασσας τη σιωπή.
μάχεται τείχη εξοντωτικά
τους ίσκιους προσπερνάει
κι οι ρίζες του, δείκτης στιγμών,
φλέβες πυρετικές βλασταίνει.
Και παίζει και τεντώνεται
στων πηγών την ατέρμονη διαύγεια
και υφαίνει μια πρασινάδα τρυφερότητα
σε όλα τα δάχτυλα του ονείρου
μέσα από του χρόνου τις σκουριές.
Χελιδονιού φτερούγισμα
στην αγκαλιά του σιρόκου
