Τα βράδια κοιμάμαι με ένα όνειρο ακουμπισμένο στα βλέφαρα. Ελαφρύ, δεν λέω, μα επίμονο. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάνω την κίνηση να το τρομάξω, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που ξαπλώνει.
Ανοίγω ξαφνικά τα μάτια μου, να τρομάξει, να πεταχτεί μακριά, τα βλέφαρα να αφήσουν. Τις νύχτες που έχει φεγγάρι παίζω, μην τύχει και μου φύγει στ΄ αλήθεια. Το σκοτάδι φοβίζει και τη ζωή ακόμη.
Μια βραδιά σαν τη χθεσινή ήτανε η πρώτη φορά, και το φεγγάρι, θυμάμαι, φώτιζε και τις πιο σκυμμένες επιθυμίες. Τότε τα μάτια τρόμαξαν περισσότερο. Τ΄ όνειρο σηκώθηκε, τεντώθηκε και ξάπλωσε πάνω στη σκιά μου.
Αχ και να ΄ξερες πόσο Σου μοιάζει. Γι΄ αυτό κάθε βράδυ με πανσέληνο παίζω. Τις άλλες σφαλίζει τα μάτια μου σαν χάδι περιμένοντας τη στιγμή που το σκοτάδι παραδίνεται και σκιά γίνεται να ενσαρκώσει το πλάσμα της αγάπης μου.
