Καμιά φορά είναι σαν να επιστρέφεις σπίτι. Πριν περάσεις το κατώφλι
τα σκυλιά ήδη παραμερίζουν τα χρόνια της απουσίας
με τις ουρές τους. Μπορείς πάλι να χαϊδέψεις την τριχωτή
παλιά επιφάνειά τους, τη σπυριάρικη επιφάνεια του αγαπημένου και
σημαδεμένου σαν χάρτης τοίχου, με ημερομηνίες και ονόματα
σύμφωνα με τις οποίες σε μέτραγαν όταν ήσουν παιδί, λαχταρούσες
να συνεχίζεις να ψηλώνεις πιο πάνω από κάθε γραμμή.
Έτσι μετράς με το μέτρο: στέκεσαι δίπλα
σε μια σταθερή χάρτινη κουπαστή, ημερομηνίες και ονόματα και πίστη
στον τοίχο που μπορείς πάντα να ακουμπήσεις
μετά από μια πικρή βροχή, μετά από το λούκι της ρίμας.
Και κάποιες φορές είναι σαν η μοίρα να θέλει να σου κόψει
την πρόθεση με μια τομή ή να τη ρίξει σ' ένα άλλο
ποίημα όπου δεν υπάρχει πια σπίτι ή οικογένεια.
Μτφρ: Ε. Τσιριγωτάκη
