Η αυγή με βρήκε να κρατώ με καρδιοχτύπι
σ΄ άπειρα χέρια τ΄ όνειρό μου της νυχτιάς.
Ποιος ήρθε χτες στην ερημιά της ξενυχτιάς,
αχ, ποιος μου λείπει;
Δεν ήμουν ξένοιαστη, δεν είχα συνηθίσει
να συλλογιέμαι ειρηνικά την αττική;
Ποιος ήρθε χτες με τη ματιά τη μαγική
να με ξυπνήσει;
Σα φοβισμένο, πληγωμένο περιστέρι
μέσα στο στήθος μου σπαρτάρησε η καρδιά…
Κι έτρεμα μόνο τη μεγάλη βραδιά,
τι θα μου φέρει.
Πέρασε η ώρα με την έκσταση δεμένη
Πούπαιζε μέσα στων ματιών μας τα νερά,
Κι ήταν σα χάδι που σ΄ αγγίζει τρυφερά
και σε θερμαίνει.
Η αυγή με βρήκε τρομαγμένη, μοναχή μου,
να νοσταλγώ την τρυφερότατη φωνή.
Πούναι η γαλήνη; Τι τρεμίζει και πονεί
μέσ΄ στην ψυχή μου;
