-
Ο κόσμος δεν σταματούσε ποτέ.
Περνούσε πλάι μου τυλιγμένος σ΄ αόρατα μάτια.
Και πριν προλάβω να γίνω αντιληπτή
Κάτι ξεχώριζε ανάμεσα στο λάθος.
Ήσουν εκεί,
κοιτούσες το φως από μέσα και απ΄ το πλάι.
Και ήμουν εδώ,
Μ΄ ένα τέταρτο της σκιάς προσευχές,
μ΄ ένα νύχι της αγάπης κορδέλες,
διψασμένη να φτάσω στο σημείο,
όπου κοιμούνται τα πάντα.
Πες μου,
αν γίνω αετός
θα αποχτήσω κάποιο νόημα;
