Υπάρχει διάχυτη η αίσθηση ότι ο κόσμος βούλιαξε,
οι άνθρωποι πέθαναν, ή ζουν πεθαμένοι,
τα αισθήματα αποθηκεύτηκαν σε κουτιά
για μελλοντική ιδιωτική χρήση
και οι εναπομείναντες ιππότες της ζωής
έχουν γίνει ένα με τις πανοπλίες τους.
Στην ποίηση συμβαίνουν αυτά.
Στην πραγματικότητα τίποτα δεν χάθηκε.
Οι άνθρωποι παραμένουν μαλακοί, ζεστοί,
έτοιμοι να ερωτευτούν, να ιδρώσουν,
να αγαπηθούν και ν΄ αγαπήσουν
σ΄ ένα κόσμο πλήρη φαινομένων,
χρωμάτων και πλασμάτων.
Είναι γεγονός ότι συνεχώς μπερδεύουμε
την απουσία με την μοναξιά,
όπως και την καρδιά με το πάθος.
Άλλο το ΄να, άλλο τ΄ άλλο.
Ο λόγος άγνωστος ακόμη κρυμμένος
στον κώδικα κατασκευής μας,
και στις ανόητες εκβιαστικές παραδόσεις μας.
Πάντως ένα όμορφο ρούχο από ΄κείνα
που η δαντέλα διακόπτεται για να δημιουργήσει
δρόμο στο χέρι Σου, είναι ό,τι καλύτερο
για να αρχίσει ένας νέος κύκλος ζωής.
Μικροί κύκλοι που φτιάχνουν μια αλυσίδα.
Ο θείος Κάρολος για αλυσίδα δεν μίλησε;
