31.1.11

Το μεθυσμένο καράβι



Είδα αρχιπέλαγα αστρικά! Κι είδα νησιά με πάθος
Ν' ανοίγουνε τα ουράνια τους στον κάθε ναυτικό.
-Μήπως κοιμάσαι εξόριστο, σ' αβυσσαλέο βάθος,
Σμήνος πουλιών ολόχρυσων, Σφρίγος μελλοντικό;-

Μα φτάνει! Έκλαψα πολύ! Οι Χαραυγές φαρμάκι,
Κάθε σελήνη απαίσια, κάθε ήλιος φοβερός:
Μ' έριξε ο άγριος έρωτας στης μέθης του τη νάρκη.
Να έσπαζε η καρίνα μου! Να μ' έπαιρνε ο βυθός!


Απόσπασμα
Μτφρ: Σ. Πασχάλης

21.1.11

Τα ποιήματα της τρελής



Φιλήστε
Μέχρι τα χείλη σας να ματώσουν

Ουρλιάξτε
Μέχρι οι φωνητικές σας χορδές να σπάσουν

Πετάξτε
Μέχρι να διαλυθούν τα φτερά σας

Αγαπήστε
Μέχρι να γίνουν θρύψαλα οι καρδιές σας

Ζήστε
Μέχρι θανάτου

Τότε μόνον θα μάθετε
Τι σημαίνει ελευθερία.

9.1.11

The door of the Doors

Μου χάρισες τα τραγούδια
που ανοίγουν την πόρτα
να σκορπίσει το παρελθόν σαν φύλλο
στον άνεμο της μίας μοναδικής αγάπης.
Επειδή έγραψες γι΄ αυτά:
Όλα των Doors είναι για σένα, με αυτά μεγάλωσα, με αυτά αγάπησα, με αυτά πόνεσα, με αυτά αλήτεψα, με αυτά αγαπάω και τώρα. Είναι τα αγαπημένα μου από τους Doors. Για σένα. Σ΄ ευχαριστώ για όλα γιατί μόνο εσύ με γύρισες πίσω πολλά χρόνια και τα θαμμένα αισθήματά μου λύτρωσα και πάλι χάρη σε σένα.

Σου χάρισα αγάπη που δεν γνώριζα ότι κατείχα.
Στην πρόσφερα με χίλιους τρόπους.
Πολύτιμη ένιωσα για λόγους
που αγνοούσα.
Επειδή έγραψες γι΄ αυτήν:
Το ΄γραψες ήδη στο γράμμα. Μ΄ έλιωσες. Δεν μου έχουν ξαναγράψει έτσι. Είσαι μοναδική. Να το ξέρεις. Σ΄ ευχαριστώ. Είναι τιμή μου που διάλεξες εμένα.

Έμαθα να ιχνηλατώ κοντά σου
συνήθειες άλλες.
Να βγάζω το ίδιο συμπέρασμα
για εκεί και για εδώ.
Επειδή έγραψες γι΄ αυτό:
Τα βαρέλια των κρασιών μου θυμίζουν τον βρώμικο κόσμο που ζούμε. Πολλή βρώμα μένει στο τέλος. Τα καθάρισα. Κατακάθι και άσχημη μυρωδιά. Δεν είχα και την πείρα…

Κατέκρινες το πλάσμα που αγαπώ.
Εσένα.
Και χάιδεψες τ΄ αυτιά μου
με τα φτερά της ελεύθερης καρδιάς του.
Επειδή έγραψες γι΄ αυτήν:
Άμα το πω θα γίνει σεισμός. Η καταστροφή του τόπου. Δύσκολα βρίσκουν τέτοιους μαλάκες σήμερα. Γι΄ αυτό είμαι κατά οιασδήποτε παράδοσης. Οι παραδόσεις είναι παγίδες για τις ελεύθερες καρδιές.

Ονειρεύτηκα το αδύνατο
και το φύλαξα ζεστό,
την παγωνιά της ζωής σου,
να διώχνει.
Επειδή έγραψες γι΄ αυτό:
Σε κάποιο σπιτάκι στον τόπο σου; Μ΄ αρέσει. Πολύ. Έχει ύφος σαν μέρος. Και τα πάντα μετρώνται από το ύφος. Μπουκόφσκι: όλα είναι στυλ. Θα ΄θελα να ΄χαμε ένα μικρό σπιτάκι εκεί που πήγα και να περνάγαμε μαζί το καλοκαίρι. Δυο δωμάτια είναι υπεραρκετά, με μια μικρή αυλή και μια μικρή κούνια, να καθόμαστε και να βλέπουμε τον ήλιο να δύει, πίνοντας τεκίλα μαργαρίτα, αγκαλίτσα στη διθέσια κούνια, να ταλαντευόμαστε αργά, και να μας χαϊδεύει η θαλασσινή αύρα στα πρόσωπα. Αυτή είναι ζωή. Αυτή τη ζωή γουστάρω. Τα απλά πράγματα με γοητεύουν.

Θυμήθηκα ότι είμαι άνθρωπος
που μπορεί να τραγουδήσει ακόμη.
Τραγούδια, μόνο για σένα.
να ξετυλίγουν το κουβάρι της ζωής σου.
Επειδή έγραψες, ξανά, γι΄ αυτά:
Και ν΄ ακούμε Doors. Οι αγαπημένοι μου Doors. Είχα να τους ακούσω πολλά χρόνια. Δεν μπορώ ακούω αυτά που αγαπώ όταν είμαι άδειος. Βέβαια, αυτό που λες, ότι είναι μια παρηγοριά ότι κάποτε «ήμασταν», με διατηρεί κάπως. Αυτά σκέφτομαι πριν με πάρει ο ύπνος. Τώρα όμως σκέφτομαι άλλα. Εσένα.

Κοιμήθηκα στα όνειρά σου,
σαν διαρρήκτης.
Αλαφροπάτησα μην ταράξω
εκείνους που τα κατάργησαν.
Επειδή έγραψες γι΄ αυτά:
Χθες βράδυ πήγα να σαλτάρω. Είχα νεύρα. Δεν μπορούσα να το εξηγήσω. Μην τυραννάς το μυαλό σου. Σε παρακαλώ. Έτσι βασανίζεσαι και δεν κερδίζεις τίποτα. Δεν υπάρχουν άλλοι επί του παρόντος. Αυτό φτάνει. Αρκεί. Αλλά δεν θέλω να σε βλέπω να στενοχωριέσαι. Δεν το αντέχω.

Έγινα πόθος
φορώντας επιθυμία.
Σ΄ έβαλα σε κάθε βήμα μου.
Πλάι μου και μπρος μου.
Επειδή έγραψες για αυτό:
Θα ΄θελα να μέναμε κοντά ..αυτό μόνο. Να σε βλέπω κάθε μέρα, να συζητάμε, να βολτάρουμε, να ερωτευόμαστε, να μεθάμε, να πηγαίνουμε σινεμά, να πίνουμε καφέ, αυτά θέλω εγώ.

Αγάπησα την κάθε μέρα που φέγγει
στην απλότητα Ανατολής και Δύσης.
Κάθε μέρα με μια φρέσκια πινελιά,
στα ίδια απλά πράγματα.
Επειδή έγραψες γι΄ αυτήν:
Όλη η ουσία της ζωής είναι στα απλά πράγματα. Φτάνει να τα κάνεις μ΄ αυτή που αγαπάς. Η συνήθεια θα κάνει και σε ΄μας την εμφάνισή της, Σίγουρα. Το θέμα είναι να καθυστερήσει όσο πιο πολύ γίνεται.

Άλλαξα την αρίθμηση στα κεφάλαια της ζωής μου
για να ΄μαι αδιάκοπτα, εσαεί πλάι σου.
Όπως-όπως.
Αγάπησα την επιθυμία σου περισσότερο κι από σένα.
Επειδή έγραψες για αυτήν:
Θέλω μια χάρη από ΄σενα. Να ΄σαι μαζί μου με οποιαδήποτε μορφή. Όσο πιο πολύ γίνεται, σε θέλω μαζί μου. Δεν θέλω να με ξεχάσεις. Ακόμη κι αν γνωρίσεις κάποιον άλλον. Αυτό μόνο σου ζητώ. Δεν μπορώ να σου απαγορεύσω κάτι. Απλά να μη με ξεχάσεις. Τίποτα άλλο δεν σου ζητώ.

Παρέδωσα τον εαυτό μου στον δικό σου
με εχέγγυο τα λόγια σου.
Εκεί τον άφησα για να θυμάσαι
ότι είσαι όλα.
Επειδή έγραψες για αυτούς:
Ας αφήσουμε τους εαυτούς μας να αγαπηθούνε και τίποτα περισσότερο. Είμαστε rock κι έτσι θα πεθάνουμε. Να λες σε όλους ότι αυτός δεν έχει τίποτα...

Έβγαλα απ΄ το κουτί τη λαχτάρα μου
και την άφησα να φτιάξει το μέλλον.
Κοντά σου.
Στον μάτι του κυκλώνα της αγάπης σου.
Επειδή έγραψες γι΄ αυτήν:
Συχνά κάνω ανακεφαλαιώσεις. Παθαίνω σοκ. Πώς πήγανε έτσι τα πράγματα; Ανεμοστρόβιλος. Βαθειά μέσα μου, έχει κάτσει αυτό που είπες. Αν δεν το κάνεις θα θυμώσω. Μη λες τέτοια πράγματα. Κάνω σχέδια. Είπες ότι θα ΄ρθεις εδώ. Κοντά μου.
Αν είναι πλάκα να μου το πεις….




Και τώρα; Τώρα τι;
Τώρα έσπασες τους δίσκους ή μήπως έβαλες φωτιά στις λέξεις;
Καθάρισε ο κόσμος ή θάφτηκαν οι παραδόσεις;
Μήπως έσπασε η κούνια ή το ύφος έγινε κοινό;

Και τώρα; Τώρα τι;
Πήρε ο αέρας τις στέγες των σπιτιών ή μήπως έγιναν τα φτερά, ποδάρια;
Γέμισες το μαξιλάρι σου, γαλήνη ή έβαλες την πραγματικότητα να παίξει τ΄ όνειρο;
Μήπως κατασκεύασες συνήθεια ή αντέχεις τον πόνο μου;

Και τώρα; Τώρα τι;
Έγινες όπερα με αρχή και τέλος ή μήπως λησμόνησες ότι σε περιμένουν κάπου
όλες οι ευχές του κόσμου;
Φοβάσαι να τις πάρεις ή δεν διαισθάνθηκες ότι εξακολουθώ να είμαι εδώ, κοντά σου;
Προσμένεις να καταλαγιάσει το ατέλειωτο πηγαινέλα μου ή δεν το κατάλαβες;

Και τώρα; Τι φοβάσαι περισσότερο;
Αυτά που έκανες ή αυτά που δεν έκανες;

Και τώρα, πολύτιμος είσαι
κι εγώ κοντά σου.
Κι αν ανάξιες είναι οι ευχές μου
δεν παύουν να ζεσταίνουν τον κόσμο
που φτιάξαμε εσύ κι εγώ.
Εκεί θα σε περιμένουν.
Μαζί μου.
Κι αν δεν τις ανταποδώσεις
κι αν στα μάτια δεν μπορείς να με κοιτάξεις
επειδή ξέρω αυτά που δεν μου είπες,
να θυμάσαι ότι όλα διορθώνονται
εκτός από τον πόνο μου για την απώλειά σου.

Είναι σαν θάνατος.

8.1.11

Στα λιμάνια ανάψανε φωτιές



Κοίταξα κάτω απ΄ το νερό,
περπάτησα πάνω από τα σύννεφα
Ξανά μόνο μια βαλίτσα δάκρυα μου ΄μεινε.
Μου φτάνει που είδα ό,τι βλέπεις.
Μπ.


Πες μου τι ζητάς
στους σταθμούς που αγάπησες
ό,τι κι αν σου πουν
οι πυξίδες δείχνουν πάντα το βοριά.

Αν δεν προδοθείς
απ' τα χνάρια που άφησες
δεν θα λυτρωθείς
αν γυρίζεις στα λημέρια της πληγής.

Τα ντουμάνια στου τρένου τις γραμμές
σου δείχνουνε το χθες θες δε θες
Στα λιμάνια των φάρων οι ριπές
ανάψανε φωτιές αχ μην κλαις.

Αν χαθείς ξανά
στης καρδιάς τον μαχαλά
Κάπου εκεί κοντά
Μεθυσμένη περιμένει μια σκιά.

Βάλσαμο γλυκό
Θα 'μαι δίπλα σου εγώ
χάρτης που διψώ
το μελάνι της πορείας σου να πιω.

7.1.11

Στη Γη




Όταν το χαμένο παρελθόν
εμβολίζει όλο και περισσότερο το σήμερα,
αρρώστια του νου ή συντριβή, συμβαίνει.
Δυστυχώς για μένα, εξακολουθώ να
σκέπτομαι υγιώς.
Μπ.

Μιλάω σήμερα στη γη και της λέω:
Γη καλή με τα πουλιά της νύχτας
σιωπηλά με μαύρα φτερά
και τα πουλιά της μέρας τα ομιλητικά
με τα νερά τα αλμυρά και τα γλυκά
που ζούνε τη δική τους τη ζωή
φλύαρη, θωπευτική
και φυσικά αδιάφορη,
γη που ΄σαι όλη κι όλη ό,τι ξέρω από τη φύση
-κι ο ουρανός δικό σου πράγμα είναι-
και θα στρωθείς απάνω μου
σα μαλακή κουβέρτα
με λίγες φωτογραφίες μου χωμένες στα συρτάρια,

μίλα μου, συμβούλεψε και πες μου

πως όσο ζούνε οι άνθρωποι δεν πρέπει να τους κλαίμε
κι ας λείπουν απ' το πλάι σαν το νερό απ' τη γλώσσα
πως όσο ζουν υπάρχουνε μέσα σε άλλες φυσικές καλλονές
κοιμούνται, ονειρεύονται, γεύονται φρούτα, ψάρια
πάνε στη δουλειά, φροντίζουν τα παιδιά τους.

Γη που από μικρή με γλύκαινες
-σαν μ' είχανε μαλώσει
αντίκριζα τη θάλασσα
κι ανέβαιν΄ η καρδιά μου-
ρίξε το βάλσαμο ξανά, να στυλωθώ

να σκέφτομαι τον έρωτα
σα να μου τον διηγόνταν,
σα να μου είχε εξηγηθεί
ο πόνος η απουσία
και μες στην κολυμπήθρα σου
πάλι να φανταστώ τα σώματά μας
να κολλούν χωρίς οδύνη
εγώ κι εκείνος
σαν φτερωτά ζωάκια
χυμένοι μες στη φύση
να χάνουμε σε σημασία
κερδίζοντας σε αγάπη.

5.1.11

Νοσταλγία



Θα πρέπει να ΄ταν όμορφα τα χρόνια
που το χιόνι έπεφτε στην ώρα του
έλιωνε στην ώρα του
και τα ρυάκια πότιζαν με τη σειρά τους
τα φτωχικά μας περιβόλια.
Τώρα μπερδεύτηκαν οι εποχές
ο χρόνος θρυμματίστηκε
το νερό στεγνώνει αμέσως όπου ν΄ αγγίξει
τα πηγάδια θεόξερα σκοτεινά
κάπου μακριά σφυρίζει ένα τρένο
δεν το βλέπει κανείς μόνο ακούγεται
τα πλοία σαλπάρουν κρυφά τις νύχτες
και κανείς δεν ξέρει τι φορτώσανε
κι εκείνα τ΄ άγνωστα πουλιά
που γέμισαν τελευταία τους κήπους μας
και δε γνωρίζουμε από πού μας έρχονται
και πώς τα λένε.

2.1.11

Σας άφησα μήνυμα



Εμπρός εμπρός με ακούτε; Εμπρός
από μακριά τηλεφωνώ. Δεν ακούγομαι
τι, ξεφορτίστηκε η απόσταση;
Από κινητό διάστημα μιλάτε;
Να ξαναπατήσω το μηδέν; Κι άλλο;
Με ακούτε τώρα;
Ναι μου δίνετε σας παρακαλώ τη μαμά μου;
Τι αριθμό πήρα; Τον ουρανό
αυτόν μου έχουν δώσει. Δεν είναι κει;
Μπορώ να της ουρλιάξω ένα μήνυμα;
Είναι μεγάλη ανάγκη πείτε της
είδα στον ύπνο μου ότι πέθανε κι εγώ
μικρό παιδί κατουρημένο γοερά
μούσκεμα ο φόβος ως απάνω
κι ακόμα να στεγνώσει.

Να ΄ρθει να τον αλλάξει.

Αν δεν μπορέσει, της λέτε ακόμα ότι
ωρίμασε εκείνη η παλιά φοβέρα της
πως θα με φάει ο γέρος αν δεν τελειώσω
το φαγητό μου.
Ωρίμασε έγινα γεύμα γήρατος.
Όχι σε ταβερνάκι ονείρου.
Σε κάποιο λαϊκό μαγέρικο που άνοιξε
ο καθρέφτης.