26.7.14

Remember

 Ρόναλντ Χουκ. Κάτι να θυμάμαι. 2010. 

Να με θυμάσαι όταν θα 'μαι μακριά,
μακριά σε χώρα σιωπηλή, να μην μπορεί
εσύ απ' το χέρι να με παίρνεις ούτε πια
μισή στραμμένη για να φύγω να 'μαι εκεί.

Να με θυμάσαι κι όταν πια δεν θα μου λες
μέρα τη μέρα σχέδιά σου για το μέλλον˙
να με θυμάσαι απλώς: καταλαβαίνεις, πλέον
θα 'ναι αργά για προσευχές ή συμβουλές.

Μα κι αν για λίγο με ξεχάσεις κι ύστερα
με θυμηθείς ξανά, μη θλίβεσαι: γιατί
εάν αφήσουν το σκοτάδι κι η φθορά

έστω ένα ίχνος από αυτά που 'χα σκεφτεί,
καλύτερα είναι να γελάς κι ας μη θυμάσαι
παρά να μη με λησμονείς και να λυπάσαι.
Επιμ.-Μτφρ: Διονύσης Καψάλης - Γιώργος Κοροπούλης

5.7.14

Τι παράξενο

Μαρκ Σαγκάλ. Οι παίκτες. 1968.

Πού είναι τώρα η παλιά μου θέληση
η προσήλωση στον δυτικό πολιτισμό
η πίστη στον απρόβλεπτο μηχανισμό
της ανθρώπινης νόησης
Με τι χαρά έβλεπα τον ήλιο ν' ανατέλλει
όλα τα περασμένα χρόνια -
και της αγάπης ο ίσκιος περπατούσε πλάι μου
πατούσε απαλά στα βήματά μου
και μπρος και πίσω μου κρυβόταν
σαν το μικρό παιδί στης μάνας τη φούστα
Μα ήρθαν άλλοι καιροί
χρόνια αδικαίωτα
Κανείς δεν ανεβαίνει πια
την σιωπηλή πλαγιά του Θορικού
μόνο στου αρχαίου θεάτρου την ορχήστρα
με ηρωισμό θαυμάσιο

σταλάζουν αίμα οι παπαρούνες.