6.2.12

Απουσία


Πρόσωπο ρίχνει μια πέτρα σε ένα πουλί. Χουάν Μιρό.1938

Όταν μου λείπεις, θυμάμαι ένα πεύκο.
Στην κορυφή του κελαηδάει
το φως: κρυστάλλινο πουλί. Βαθιά στη γη,
μαρμάρινες παρθένες περιμένουν
τον πρίγκιπα ασπάλακα στο υπερώο του Άδη.
Στην εύοσμη καρδιά του ρετσινιού,
το μυρμήγκι θησαυρίζει τον χειμώνα του
κι ο τζίτζικας διαβάζει αρχαίους τραγικούς,
αποστηθίζοντας την ένδοξη πενία του.

Όταν μου λείπεις, ξέρω
πως είναι ωραία να μου λείπεις·
είναι ωραία: σαν ζωή.

5.2.12

Αφότου έφυγες


Βίνσεντ βαν Γκογκ. Λιόδεντρα. 1889.

Ραδιόφωνα
καλύπτουν τους οδυρμούς
του φονικού σου

3.2.12

Χρώμα έρωτας


Χρώμα στον κόσμο
που να το λένε έρωτα
δεν υπάρχει
και όμως είμαι από αυτό
όλη βαμμένη


Μτφρ: Α. Μακρυδημήτρης