Απουσία

Πρόσωπο ρίχνει μια πέτρα σε ένα πουλί. Χουάν Μιρό.1938

Όταν μου λείπεις, θυμάμαι ένα πεύκο.
Στην κορυφή του κελαηδάει
το φως: κρυστάλλινο πουλί. Βαθιά στη γη,
μαρμάρινες παρθένες περιμένουν
τον πρίγκιπα ασπάλακα στο υπερώο του Άδη.
Στην εύοσμη καρδιά του ρετσινιού,
το μυρμήγκι θησαυρίζει τον χειμώνα του
κι ο τζίτζικας διαβάζει αρχαίους τραγικούς,
αποστηθίζοντας την ένδοξη πενία του.

Όταν μου λείπεις, ξέρω
πως είναι ωραία να μου λείπεις·
είναι ωραία: σαν ζωή.