30.7.11

Στους πέντε ανέμους



Με σκόρπησες ξανά στους πέντε ανέμους
για μια φορά ακόμη με εκδικείσαι
να είσαι εδώ και όμως να μην είσαι
κι ενώ πως δεν θα φύγεις προσποιείσαι
μα γίνεσαι άνεμος κι εσύ, γίνεσαι άνεμος και συ

Με σκόρπησες ξανά στους πέντε ανέμους
για μια φορά ακόμα με παιδεύεις
μ΄ ένα τίποτα με συντροφεύεις
κι από το τίποτα τα πάντα κλέβεις


και γίνεσαι άνεμος κι εσύ, γίνεσαι άνεμος και συ

Κι εγώ σαν άνεμος θα φύγω θα χαθώ
κι όπως θα φεύγω φως μου, θα σε ονειρευτώ
να μ΄ αγκαλιάζεις κι εγώ να προσπαθώ
για μια φορά να σ΄ αρνηθώ, θα σ΄αρνηθώ
κι εγώ σαν άνεμος θα φύγω θα χαθώ
κι όπως θα φεύγω φως μου, θα ερωτευτώ
τους πέντε άνεμους μ΄ αυτούς θα ξεχαστώ
και δεν θα ξαναρθώ

Με σκόρπησες ξανά στους πέντε ανέμους
τα χρόνια μου μαζί τους να ξοδεύω
αγκάλιασα κι εγώ τους πέντε ανέμους
κι απ΄ ό,τι σε θυμίζει δραπετεύω

και γίνομαι άνεμος και ΄γω, γίνομαι άνεμος και ΄γω.

Με σκόρπησες ξανά στους πέντε ανέμους
και τώρα πια μ΄αυτούς θα ταξιδεύω.
λάτρεψα κι εγώ τους πέντε ανέμους
τις νύχτες τους φιλώ και τους χαϊδεύω
και γίνομαι άνεμος κι εγώ.

20.7.11

Και απέστρεψαν το πρόσωπό τους




Και η Αφροδίτη
πρόβαλε γυμνή
έτσι όπως την ξέβγαλε
η Πέτρα του Ρωμιού
και άρχισε να περιφέρεται
στους δρόμους της ημικατεχόμενης Λευκωσίας.
Να τριγυρίζει ανάμεσα στους περαστικούς
και αυτοί να την προσπερνούν
χωρίς να δίνουν καμιά σημασία.
Να καταφεύγει στην πράσινη γραμμή
και οι στρατιώτες
να αποστρέφουν το πρόσωπο.
Να προσπαθεί
να πιάσει κουβέντα
με τους θαμώνες των καφέ και των ορθάδικων
κι αυτοί να πίνουν αμίλητοι
το αναψυκτικό και τον καφέ τους.
Θέλησε τότε
να ψηλαφήσει το κορμί της.
Όλες οι διαστάσεις στη θέση τους.
Οι γοφοί ελκυστικοί όπως πάντα
τα στήθια ζουμερά όπως πάντα
το αιδοίο υγρό όσο ποτέ.

Και τότε κατάλαβε
Μια Αφροδίτη
δεν είχε απολύτως καμιά θέση
στην ημικατεχόμενη Λευκωσία.

8.7.11

Θα σε θυμάμαι




Αν στήνει ο καπνός παγίδες
φτερά σηκώνω και πετώ
από ψηλά να σε κοιτάζω
τα βήματα σου να μετρώ

Τα πιο μεγάλα σ' αγαπώ
της μοναξιάς τραγούδια θα 'ναι
θα σε θυμάμαι

Τα πιο μεγάλα σ' αγαπώ
έμαθα πάντα να φοβάμαι
θα σε θυμάμαι

Κι αν σε τραβήξουν οι χειμώνες
στον παγωμένο τους βυθό
απ' το δικό μου καλοκαίρι
ήλιο να πάρεις κι ουρανό.

4.7.11

Κατάκτηση



Ακόμη κι αν η μουσική,
Το ωραιότερο
τραγούδι σου ψιθυρίσει,
εσύ τα βάζα σου
άδεια θα κρατήσεις,
την κουρτίνα σου
θα τραβήξεις
για ν΄ αναπολήσεις την ουσία
μιας συγκίνησης,
τη γνησιότητα εκείνης
της στιγμής.

Κι αν όλα τώρα,
είναι μια θύμηση,
τούτη η ανάμνηση στο παρόν
ενεδρεύει,
τ΄ οξυγόνο της διοχετεύει,
σε τυλίγει σφιχτά και μέσα από
δάκρυα ζεστά,
η δύναμη της ψυχής σου,
τούτη την αίσθηση,
κάνει πάλι δική σου.