Νάξος

Του έδωσε ένα μίτο που αυτός έδεσε
στην είσοδο του λαβυρίνθου...
ΟΒΙΔΙΟΣ, Μεταμορφώσεις

Φεύγεις βουβός και ανεξιχνίαστος. Σαν ριπή
ραγίζεις στα κλεφτά την αβέβαιη διαύγεια της μέρας μου.
Θησέα, απροσδόκητε, σε βλέπω να διαλύεσαι πίσω
από το λαβύρινθο όπου με αφήνεις.
Μου έδωσες τη δίψα, τον άνεμο και την άμμο
που ξεφεύγει μέσα από τα χέρια μου: μαρτυρίες της
έντονης κι αναπάντεχης παροδικής ύπαρξής σου.
Κι εγώ χάνομαι ξανά, μπερδεύομαι από
τις χαραγματιές στις εσχατιές του βράχου, ανέγγιχτες και
σκοτεινές, τίποτα πέρα από την αθεράπευτη κενότητά τους.
Διακρίνω πίσω μου ξανά και ξανά βαριά τη θάλασσα
στους ίσκιους, την απουσία γλάρων.
Και σε περιμένω σιωπηλή, μπροστά σε μιαν αδιάκοπη
έρημο, τρέμοντας σαν ένα ξέθωρο
περίγραμμα από αντικατοπτρισμούς..

Μτφρ: Ν. Πρατσίνης