Οι δυο τους δεν έχουν συχνές, ούτε τακτικές ούτε συνεχείς συναντήσεις. Αν και η αλήθεια είναι ότι υπάρχει κάποιο όριο απουσίας. Εκείνη φροντίζει οι τόποι να συναντιούνται σαν σε τσαλακωμένο χάρτη σε διάστημα λιγότερο ή λίγο περισσότερο από μήνα κι εκείνος τότε ανοίγει και κλείνει τις μέρες σαν ακορντεόν.
Τα απογεύματα είναι οι αγαπημένες ώρες συνάντησης όταν χαμηλώνει ο ήλιος να κρύψει της μέρας τα μαντάτα, «ιδανικός κι ανάξιος εραστής» της νύχτας που δεν παύει χιλιετίες τώρα να τον γοητεύει, απόμακρη και σαγηνευτική. Έρχεται συνήθως σκυφτός και βιαστικός χωρίς να κοιτάζει πίσω. Εξάλλου ξέρει τι τον κατατρέχει. Τις περισσότερες φορές σηκώνει τα μάτια του να δει την προσμονή ζωγραφισμένη στην κουρτίνα. Εκείνη είναι πάντα αμήχανη σαν την πρώτη φορά. Η απουσία καλλιεργεί επιθυμία σε βάρος της ελλοχεύουσας κούρασης, ένας ανταγωνισμός πραγματικό στοίχημα για την ζωή τους.
Τα πράγματα ακολουθούν μια πορεία συγκεκριμένη. Στις λίγες ώρες προσπαθούν να κάνουν λίγο απ΄ όλα και να υποδυθούν ακόμη μια κανονική ζωή. Καφές ή και μεζές, κουβεντούλα, χαϊδολόγημα και έπειτα έρωτας. Σύντομος, ολοκληρωτικός, εφηβικός. Οι τοίχοι σταματούν να αναπνέουν και τα παράθυρα χαμηλώνουν τις γρίλιες τους, το πιθανότερο επειδή ντρέπονται που δεν τόλμησαν ποτέ να αγκαλιαστούν και παραμένουν σε συναντήσεις τύπου μανταλώματος. Κι ύστερα, πιο νέοι πιο επιθυμητοί, καπνίζουν. Ο καθένας σκέφτεται τα δικά του και οι δυο το ίδιο. Ίσως, γιατί κάποιες φορές οι καπνός γίνεται μία στήλη.
Το ρολόι είναι ο χειρότερος εχθρός. Σπαθιά ακονισμένα οι δείκτες του επιπλήττουν τις στιγμές που τολμούν και τους ξεφεύγουν. Εκείνη πολλές φορές έχει αναρωτηθεί αν τα ρολόγια φτιάχτηκαν για να διευκολύνουν τα «κοινωνικά συμβόλαια», εκείνος πολλές φορές ένιωθε να απειλείται από την παρουσία τους. Πάντως φεύγει πετώντας στις μύτες των ποδιών με το χέρι του κατάρτι στο καράβι της ελευθερίας κι εκείνη όσο και να προσπαθεί δεν μπορεί να σταματήσει να είναι χαρούμενη. Ίσως επειδή εκτός από την πλήρωση των κενών συμβάλλει στην ακύρωση των κανόνων και στην παροχή λίγης ελευθερίας.
Τον τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν αλλάξει. Μάλλον έχουν αλλάξει. Στο κατάρτι αρχίζει να φυτρώνει ένα πανάκι και η προσμονή χουζουρεύει σαν τη γάτα που τινάζει την ασπρόμαυρη γούνα της στο ψηλότερο σημείο. Έχει το νου του στην επιστροφή. Τουλάχιστον αυτό μαρτυρούν τα μάτια του που χαμογελούν. Μόνο που αυτή τη φορά δεν είναι η γνωστή επιτακτική του ρολογιού επιστροφή. Είναι η επιστροφή μπροστά και η γάτα όταν νυχτώσει για τα καλά τεντώνεται και κουρνιάζει στο παράθυρο της προσμονής. Μην τυχόν και της ξεφύγει το παραμικρό. Η γάτα της που απόψε ζήλεψε τα χάδια της γιορτής.
