Σε Εσένα που με αποζητάς
όσο κανείς...
Βούτηξα τα πιάτα στη σαπουνάδα,
προσπαθώντας να τα πνίξω.
Με το σίδερο που ξεφύσαγε
σαν τρένο στην ανηφόρα
προσπάθησα να κάψω τα ρούχα,
πιστεύοντας ότι θα τα ανακουφίσω
από την επικείμενη φθορά.
Μάταια. Ούτε τα πιάτα πνίγονται
και το σύστημα διέκοψε τη λειτουργία του.
Και άδικα. Τα πιάτα μάς τροφοδοτούν
και τα ρούχα μας ζεσταίνουν.
Και το θέλουν. Γι΄ αυτό είναι φτιαγμένα.
Έτσι προσπάθησα να πνίξω και να κάψω
την αγάπη και την επιθυμία μου για Εσένα,
πιστεύοντας ότι θα σε προστατεύσω
από την αγωνία του μέλλοντος.
Μάταια. Ούτε η αγάπη πνίγεται
και η επιθυμία έβαλε τις εφεδρείες της.
Και άδικα. Εσύ με τροφοδοτείς,
Εσύ με ζεσταίνεις.
Και το θέλεις. Είσαι πλασμένος
να δίνεις χαρά και ζωή.
Εξάλλου στο κρύο και στην πείνα αντέχω.
Στην απώλειά σου, όχι.
