Νέα Υόρκη, Παραμονή Χριστουγέννων 1931. Εργάτες στη σειρά
για να πληρωθούν. Η δουλειά τους: ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο στο λασπότομο
που αργότερα ανεγέρθηκε το Κέντρο Ροκφέλερ. Σήμερα, σύμφωνα με τον αστικό θρύλο,
όποιος δει το δέντρο του Ροκφέλερ ν΄ ανάβει δεν μπορεί να αρνηθεί ότι έρχονται Χριστούγεννα.
Για το λόγο αυτό, οι προλετάριοι υποχρεώνονται να εργάζονται με την πλάτη
στραμμένη στα φώτα του καπιταλισμού.
Εγώ λοιπόν στη φάμπρικα με βάρδια
δεν σκέφτηκα καθόλου να δουλέψω
και πάντα διάβαζα, να πάρω το πτυχίο.
Τώρα περνώ μ΄ εφημερίες τα βράδια
-ξενύχτια που δεν ξέρω αν θ΄ αντέξω-,
μα είμαι γιατρός σ΄ ένα νοσοκομείο.
Την υπηρέτρια δεν θα παραστήσω
κι έκανα και σπουδές στον τουρισμό.
Όμως ποτέ δεν θα έραβα φασόν.
Τρεις γλώσσες έμαθα για να συνομιλήσω
με τον πελάτη, ντόπιο ή αλλοδαπό,
στο πόστο συνεχώς της ρεσεψιόν.
Υδραυλικός, ηλεκτρολόγος δεν θα γίνω
και βέβαια όχι στην οικοδομή
-στους μετανάστες οι βαριές δουλειές.
Σ’ ένα κομπιούτερ διαρκώς θα λύνω
λάθη στο σχέδιο, στην υποδομή.
Θα ξενυχτάω για τις νέες εφαρμογές.
Σας λέω πως στη φάμπρικα δεν θα ΄μαι
και φόρμα δεν θα βάλω εργατική.
Κουστούμι, ταγιεράκι και γραβάτα.
Εξέκιουτιβ και μάνατζερ: Περνάμε
πολύ καλά στην πολυεθνική,
χτυπώντας δωδεκάωρα για πάντα.
Έμαθα με τα χρόνια ν’ αντιμετωπίζω
αφ΄ υψηλού την όποια χειρωνακτική
την εργασία, λες και παρακάτω
δεν με περίμενε αυτό που τώρα ορίζω:
Επιστημονικό –που
εθελοτυφλεί,
μ΄ ακόμα ωστόσο
Προλεταριάτο.
