Ιλία Ζομπ. Άρωμα φλούδας λεμονιού. 1997.
β'
Στα πόδια του προσφέρω τα χθεσινά
και τα αυριανά, θέλω να πω: ικετεύω:
άσε με λίγο ακόμα στο δάσος σου,
της λεμονιάς,
τουλάχιστον το κέρδος της αναμονής,
και ξεκαρδίστηκε στα γέλια. -Το κέρδος!
Μετά από εξήντα στιγμές
το θυμήθηκες; Δες πού είμαστε, στο τούνελ
της αβύσσου,
κυλιέσαι και το λες: αναμονή,
είμαι για να σε τραβώ ανόητη, είμαι
για να σ' αγαπώ,
ξεκαρδίστηκα, είναι: η
άβυσ-ςος ο γέλωτας
μιας Θείας Κωμωδίας
