Έφαγες, ξεκουράστηκες, έπαιξες
μόνος με τον εαυτό σου, έγραψες,
πρόλαβες καφέ να απολαύσεις;
Α, μα δεν ξέρω εσύ τι λες,
τη στοργή σου πού χαρίζεις,
ούτε μητέρας αγωνίες είναι αυτές.
Σε νοιάζομαι μονάχα κι αγωνιώ
να βρέξει ο ιδρώτας σου,
τα λευκά σεντόνια.
Είναι που τα βράδια χρειάζομαι
ένα σύννεφο να ταξιδέψουν
τα όνειρά μου πριν τα μαξιλάρια
ρουφήξουν και την εικόνα σου ακόμη.
