Απογαλακτισμός

.

Καλοκαιρινός άνεμος στα πανιά μου
Κατηφορίζω προς την πύλη του Άδη
Οι κινήσεις αργές, δυσβάστακτες

Ωδίνες μέσα μου
πάω να το σκάσω
κι επανέρχομαι

Επανέρχομαι και ξαναφεύγω
γαληνεύω, σπαράζω
ψάρι
που σπαρταράει έξω από το νερό η ψυχή μου

Πασχίζω για έναν απογαλακτισμό
και πάλι αναζητώ ομφάλιο λώρο

Ψαύω την πληγή μου: δάκρυ και πύο
Αναρωτιέμαι από πόσα αρμυρά νερά
θα περάσω για να κλείσει

Οι δαίδαλοί μου όμως κάπου οδηγούν-
ίσως σε νέο βλέμμα, νέο βήμα.