Δεν κατάφερα –και ούτε πρόκειται-
να γίνω το άλλο σου μισό
παρ΄ ότι μερικές φορές αυθαίρετα
όνειρα με προοπτική επέκτασης έχτιζα.
Παρ΄ ότι τον εαυτό μου συνέλαβα να στρώνει
Το τεράστιο του κρεβατιού σου κάλυμμα
με πάθος και με φόβο
μη τιναχτούν στον αέρα και σκορπίσουν
τα λυτρωτικά αστέρια της ευχαρίστησης.
Τώρα που το σκέφτομαι λέω
καλύτερα που τ΄ όνειρο δεν επεκτάθηκε
κι ευτυχώς που να σε αναλώσω
δεν πρόλαβα.
Έτσι θυμάμαι πάντα με χαμόγελο
τα σκόρπια ρούχα και τις μπότες
καταμεσής στο πάτωμα.
Το χαμόγελο αυτό κρατάει
την καρδιά ζεστή
κι εμποδίζει το στόμα να στραβώνει.
