Sugar baby love

Μέτρησα με τα δάχτυλά μου τις χρονιές,
σαν μισάνοιχτα φυστικάκια Αιγίνης άνοιξαν.
Τις βρήκα πολλές και περισσότερες από τον λογισμό,
ματόχαντρα για τα κόκκινα μάγουλα του μωρού.

Αυτό μου αρέσει απόψε. Το φεγγάρι οδηγεί,
μεγάλο, κίτρινο, θαμπό πληρώνει τ΄ ανεξόφλητα όνειρα
στην πόρτα ενός καινούριου χρόνου.
Μας βλέπει το φεγγάρι, Ερμής των επιθυμιών μας.

Γι΄ αυτό σου λέω μην κάνεις απολογισμό, ούτε λογισμό,
θα μετρήσεις περισσότερα και άλλα τόσα θα αποζητήσεις.
Κοίτα μόνο το χρόνο να φεύγει πιο γεμάτο,
σαν τον κόσμο σου που γέμισε ξαφνικά με νιότη.

Εκείνο όμως που σου λέω ν΄ αποφύγεις απόψε είναι άλλο.
Μην δοκιμάσεις την άχνη της ζωής σου.
Σκόνη είναι με συντρίμματα ζάχαρης.
Θα τα κάνω περισσότερα όμως. Το υπόσχομαι.

Η εξαίρεση

Μόνο εσύ μπορείς να πεις λόγια που διαγράφουν
να μοιάζουν σαν θυμωνιές στη γωνιά του χωραφιού
να σαρκάσεις τα όνειρά μου και να σκεπάζεσαι απ΄ αυτά.
Αποκλεισμένο καράβι σε λιμάνι να ΄μαι κι ο αέρας να είσαι εσύ.

Μόνο εσύ εξαίρεση στους κανόνες σου με κάνεις.
Τώρα το ξέρω και αύριο θέλω να το ξέρω.

Εραστής

.

Αγάπη μου
τις νύχτες μου σε συναντώ
στα πυρακτωμένα όνειρα μου

ζωοποιέ των αισθήσεων
λάτρη της λαγνείας
δότη του έρωτα μου

από ποιο παραμύθι πάρθηκε
η κεχριμπαρένια λάμψη σου
το υγρό βλέμμα
το στεντόρειο χαμόγελο σου

μάγισσες του ζωροαστρισμού εγκάλεσα
μέσα από αέναο έρεβος

τις δωροδόκησα
με το παφλασμό του αίματος
και κείνες ελέησαν τη παλλόμενη καρδιά μου

όλους τους εραστές μου μαζί σου απάτησα
εβένινε πρίγκιπα μου
μετοίκησες μέσα τους
φιλόξενοι για λίγο..
μέσα στη μακάρια άγνοιά τους

μαζί σου αποδήμησα σε διάσταση απόκοσμη
ξεγελώντας και θεό και διάβολο
κι αν η μοίρα όρισε μία πραγματικότητα
εμείς εφηύραμε κι άλλη

δική σου θα ΄μαι πάντα
αγάπη μου
εγκλωβισμένη σε παράταιρο κόσμο.

Θέλεις να παίξουμε;

Θέλεις να παίξουμε;
Θέλειιιιιιις μμμμ.....
να ήμουνα λέει
καινούρια και να φορούσα κόκκινα κΟοΟοΟΟΟΟΟΟΟΟΟκκινα παπούτσια
τεράστια γυαλιστερά με φιόγκους και τακούνια
να κάνουν κρακ-κρακ-κρακ καθώς θα περπατάω
να έπαιρνα τις φίλες μου
ολάνθιστες και φλύαρες
να βλέπαμε τ' αγόρια
όμορφες
όμορφες
όμορφες
όχι όχι αθώες.
Θα «μ'αγαπά δε μ' αγαπά» και θα
Ωραία θα 'ταν.

(Είμαι εγώ ο σατανάς ή κάποιος που του μοιάζει;)
(...)
(Είμαι εγώ ο σατανάς ή κάποιος που του μοιάζει;)

Θέλεις λοιπόν να παίξουμε;

Θα μου λείψεις...

Χώρεσες στην πλάτη της θάλασσας
τον τοίχο απ’ το στενό σου δωμάτιο
Είπες,
καμιά φορά μοιάζεις με θάλασσα
που τρέχει ν’ αγγίξει την άνοιξη,
όμως, κάποτε
αγκιστρώθηκες στο πρώτο κεραμίδι
και φώλιασες εκεί
σαν μικρό χελιδόνι
να περάσεις τη νύχτα
Θα μου λείψεις, μου είπες
Θα μου λείψεις
σαν ήλιος
με ορθάνοιχτη πόρτα,
κι όταν η θάλασσα
γίνει φθινόπωρο

θα φωλιάζεις
αθόρυβο χνώτο
στην πρώτη βροχή
που θα γλυκοφιλά
το τζάμι που κοιτάς.

Το πουκάμισο στο δέντρο

Πάντα επάνω σου γέρνω και ανασαίνω,
με τη σκέψη σου κάνω δέηση στο θηλυκό.
Στην τριγωνική σου αγκαλιά φωλιάζω
να γευτώ τη γλύκα την ερωτική.

Πάντα μαζί σου περπατώ τον κόσμο,
βήμα βήμα στα μέρη που αγάπησες.
Γκρίζα σαν ανάμνηση
φωτεινά σαν το μέλλον.

Απόψε είχε αεράκι πάνω στη γέφυρα
που ενώνει το μαγικό νησάκι
με τον πολυπρόσωπο ηπειρωτικό κόσμο
και μύριζε πολύ έρωτα.

Σου έχω πει να προσέχεις πού πετάς
το τζιν σου πουκάμισο
όταν την ώρα του πόθου τραβάς
όλα μαζί τα μεταλλικά κουμπιά του.

Τώρα φύτρωσε στα κλαδιά του δέντρου
και εκεί θα μείνει, στο παράθυρό μου,
να ζεσταίνονται τα δυο γατιά
που ερωτοτροπούν κάθε βράδυ.

Σαν κάτι

Να σε κρατήσω θέλω
σαν φρούτο άγουρο
στην πρώτη δαγκωνιά του
σαν μουσική που δεν θυμάμαι
με ακρίβεια το σκοπό της
σαν ποίημα που ξέχασα
τους πιο πολλούς του στίχους.

Έτσι μισή η ανάμνησή σου να παλιώσει
ρούχο μισολιωμένο που θα φορώ κατάσαρκα
κι ό,τι κάποτε ζήσαμε
ρυτιδιασμένη ελαφρά κρούστα της θάλασσας
πάνω απ' της άγνωστης ψυχής σου το βυθό
σαν ένα τίποτα κι όμως μαζί σαν κάτι
δειλό παιχνίδι του νερού και της ζωής μας.

Ψίθυροι καρδιάς

Καράβι το φεγγάρι στο σώμα κύλησε,
για άνομα πελάγη κρυφά μας μίλησε.
Με μάτια αναμμένα, με λόγια ανήμερα
κατάργησα για σένα σταθμούς και σύνορα.

Τι πρέπει, τι δεν πρέπει, στιγμή δεν σκέφτηκα,
εγώ μέχρι θανάτου σε ερωτεύτηκα.
Σε σένανε με πάνε όλα τα βήματα,
κι ας είναι να περάσω σαράντα κύματα.

Καράβι το φεγγάρι μες στο κρεβάτι μας,
τα χάδια μας λυτρώνει και την αγάπη μας.
Σε χάρτες και σε πόλεις με ψίθυρους καρδιάς
θα καίγονται όσα, φως μου, δεν ήτανε για μας.

Τι πρέπει, τι δεν πρέπει, στιγμή δεν σκέφτηκα,
εγώ μέχρι θανάτου σε ερωτεύτηκα.
Σε σένανε με πάνε όλα τα βήματα,
κι ας είναι να περάσω σαράντα κύματα.