Τραγούδι για κουβάρι και φωνή

Θα τραγουδήσω σιγανά για σένα
Που έχεις κρυφτεί και δεν ακούς.
Και τρως μέσα στη θλίψη τη ζωή σου,
Αν κι έχεις αρχαγγέλου φως.

Η λύπη σου έχει έναν καθρέφτη
Κι όλο κοιτάζεται κι όλο λυπάται.
Μα βρήκα εγώ μες στο πατάρι ένα καλάθι
Όλο κουβάρια και κουμπιά
Κάμποσες άγνωστων φωτογραφίες
Κι ανάμεσα και μια δική σου:

Μαζί βγαίναμε από κάποια εκκλησία.
Οι άλλοι σιγοκλαίγανε και σκύβαν.
Όμως εσύ, στηριγμένος στο χέρι μου,
Κρατούσες το βλέμμα σου ψηλά,
Προς ένα ουρανό που ακόμη
Δεν έχει φθαρεί μες στο χαρτί.

Απ΄ αυτήν τη γωνιά της εικόνας,
Που τη λησμόνησες ή την οικτίρεις πια,
Εγώ σαν φίλος τώρα σε κοιτάζω,
Σαν κάποιος που σ΄ έχει αγαπήσει.

Ω, πώς να μ΄ άκουγες που ακόμη
Για σένα τραγουδώ ολομόναχος.
Και που δε βρήκαμε πολλά, αυτός δεν είναι
Λόγος να ζούμε με τα λίγα.
Κάτω απ΄ τον άπληστο ουρανό
Γιατί να ντρέπομαι και να φοβάμαι;
Με τα πολλά που τόλμησα να φανταστώ
Πηγαίνω
Και που είναι
-Σαν να τα έχω αξιωθεί-
Μεγάλα.