Άκρο

Η γυναίκα ολοκληρώθηκε.

Το νεκρό κορμί της φοράει το χαμόγελο της εκπλήρωσης,
η ψευδαίσθηση μιας χρείας ελληνικής
κυλάει στις έλικες της τηβέννου της,
τα γυμνά πόδια της φαίνονται να λένε:
Φτάσαμε τόσο μακριά, τετέλεσται.

Κάθε νεκρό παιδί κουλουριασμένο -άσπρο φίδι-
ένα σε κάθε μικρή κανάτα γάλα, τώρα άδεια.
Τα ΄χει διπλώσει ξανά μες το κορμί της
σαν πέταλα ρόδου εν παρόδω, όταν ο κήπος
κοκαλώνει και μυρωδιές αιμορραγούν
απ΄ τους γλυκείς βαθείς λαιμούς του νυχτολούλουδου.

Δεν έχει λόγο να λυπάται η σελήνη,
καθώς κοιτά επίμονα απ΄ την οστεοθήκη της.

Είναι συνηθισμένη σε τέτοια πράματα.

Τα μαύρα της σέρνονται και κροταλίζουν.

Μτφρ: Κ.  Λυμπέρη