Η επιστροφή που καρτερούσαμε

Η επιστροφή που καρτερούσαμε ναυάγησε
Κάποια άνοιξη θα ΄ρχόμασταν γυμνοί κι ωραίοι σαν τη μέρα
που γεννήθηκες
Η φωνή μας θα ηχούσε στρωτή κι επίπεδη σαν τους κάμπους
που σου ιστορούσα.

Μα τώρα δεν βλέπω την όψη σου έτσι που κρύφτηκες μες
στις αμυγδαλιές
Τα μάτια σου ματωμένα κοχύλια που νοστάλγησαν τον άλλο
βυθό
Οι αυτοκινητάμαξες οδύρονται τα δειλινά το κλάμα τους πώς
να καταλαγιάσει
Άνθρωποι ανεβοκατεβαίνουν στους δρόμους τα χαμίνια
σιγοσφυρίζουν στις γωνίες
Χειρονομίες μετέωρες συσπάσεις πονεμένες στα στρατιωτικά
νοσοκομεία
Κι έχουμε τόσα πολλά να πούμε τάχατες θα τελειώσουν ποτέ
Για μια παλιά φυγή για μια φωτιά που έσβησε μες στην
καρδιά μου
για ένα ταξίδι αξέχαστο ας πούμε με το α/π Αγγέλικα
Κι υπάρχουν τόσοι τρόποι να σ' αγαπήσω ακόμη
Μέρες δύσκολες ήλιος αναιμικός κι ο Άδωνις λησμόνησε τα
μονοπάτια
Τάχα ποιο τ' όφελος κάθε ζωη σημαδεύει το θάνατό της
Κι οι εποχές στριφογυρίζουν αδιάκοπα σαν τη ρουλέτα ενός
Καζίνου.

Όμως εμείς κάθε μέρα σωπαίνουμε κι οι θριαμβικές ιαχές μας
Των περασμένων ημερών αντιλαλούν στους τοίχους που μας
φυλακίζουν
Κι άσε τους επικριτές να μας αποκαλούν κλειστά βιβλία
Σε ποιον να εξομολογηθούμε τα τόσα μας κρίματα
Τώρα που έχουμε μια πίκρα στην καρδιά
Τώρα που έχουμε μια μεταμέλεια.